Nie zamierzałem jednak pisać leksykonu hagiograficznego. Parami do nieba to książka nie tylko o tym, jakie były święte małżeństwa, lecz także o tym, jakie będą i powinny być. Sądzę bowiem, że pierwsza wspólna beatyfikacja pary małżeńskiej sprzed trzech lat jest początkiem nowej epoki w dziejach chrześcijańskiej duchowości.
JESTEŚ NIEŚMIERTELNĄ DUSZĄKażdy z nas ma wieczną (nieśmiertelną) duszę, która żyje dalej po śmierci ciała. Właściwsze byłoby jednak stwierdzenie, że jesteśmy wiecznymi (nieśmiertelnymi) duszami w śmiertelnych ciałach. Zazwyczaj przyjmuje się, że to ciało jest ważniejszym elementem ludzkiej istoty, a dusza jest czymś w rodzaju nieokreślonego, zagadkowego odbicia w jego wnętrzu; ale tak naprawdę jest odwrotnie: to nieśmiertelna dusza jest ważniejszą częścią tego, kim jesteśmy. Kolejne rozdziały tej książki, opisujące doświadczenia z pogranicza śmierci (NDE)¹ – a nawet doświadczenia pośmiertne, jak w przypadku Dona Pipera i George’a Rodonaia – dowodzą, że wieczna dusza nie tylko żyje po śmierci ciała, lecz także potrafi widzieć, słyszeć, czuć zapachy i dotyk oraz myśleć i pojmować nowe doświadczeń z pogranicza śmierci ludzie, którzy przez całe życie byli niewidomi – widzą, a później ze szczegółami opisują to, co zobaczyli. Ludzie, którzy przez całe życie mieli dobry wzrok, odkrywają, że po drugiej stronie widzą wszystko bez porównania lepiej. Ludzie, którzy przez całe życie byli głusi – świetnie słyszą. Ludzie, którzy przez całe życie mieli dobry słuch, słyszą z nową wrażliwością. Badając prawdziwe NDE, odkrywamy, że w rzeczywistości zdolność widzenia leży w nieśmiertelnej duszy człowieka. W czasie gdy jest ona związana ze śmiertelnym ciałem, oczy jedynie umożliwiają jej widzenie. Właściwa zdolność słuchu jest umiejętnością duszy; uszy naszego śmiertelnego ciała tylko umożliwiają jej słuchanie, gdy jest z nim złączona. Podobnie jest z innymi zmysłami, które są tylko czułkami dla nieśmiertelnej NDE ludzie, którzy nie wierzyli w ciągłość życia po śmierci, odkrywają, że się mylili. Ludzie, którzy nie wierzyli w istnienie Boga, spotykają Go. Ludzie, którzy zawierzyli swoje życie Jezusowi, w niesamowity sposób doświadczają Jego miłości. Ludzie, którzy nie dostrzegali pełni prawdy o swoim życiu – byli ślepi na własny egoizm i krzywdę wyrządzaną innym – stają w prawdzie i nabierają umiejętności oceny dobra i zła w swoim życiu, a po doświadczeniu z pogranicza śmierci często przechodzą głębokie do czynienia z NDE, musimy jednak zachować ostrożność. Każde z tego typu przeżyć jest częściowym zetknięciem się ze śmiercią, jednakże niektórzy mylnie uważają je za doświadczenie śmierci w pełni. Co gorsza, ci, którzy z własnej winy odrzucili Boga i wiedli egoistyczne życie, mogą znaleźć się pod wpływem Szatana udającego anioła światłości. Nawet jednak w takim przypadku człowiek doświadcza prawdziwego opuszczenia ciała i również zaznaje życia po drugiej ktoś podchodzi do doświadczeń z pogranicza śmierci z otwartym umysłem i bada wszystkie dowody, musi się zgodzić z tym, że centrum ludzkiego bytu stanowi nieśmiertelna dusza. To właśnie ona jest najważniejszym elementem istoty ludzkiej. Człowiek staje się żywy dopiero wtedy, gdy ożywa w nim wieczna dusza. Nasz intelekt, sumienie, wola, duchowe serce, osobowość – to wszystko elementy, które pozwalają nieśmiertelnej duszy działać poprzez nasze śmiertelne również, że podczas doświadczenia z pogranicza śmierci, gdy dusza jest oderwana od ciała, człowiek może odmienić swoje życie. Czasami ktoś, kto od urodzenia był ofiarą, przechodzi głęboką przemianę dzięki temu, że jego nieśmiertelna dusza została otoczona Bożą miłością. Koleje losu Barbary Harris Whitfield były naznaczone cierpieniem, ale po tym, jak jej dusza podczas NDE zaznała Bożej miłości, wszystko się zmieniło – stała się inną kobietą. Często przeniknięcie Bożą miłością wiąże się z przewartościowaniem życia. Angie Fenimore, która również była ofiarą wielu nadużyć, próbowała popełnić samobójstwo po latach głębokiej rozpaczy, a potem, gdy Bóg objął ją swoją miłością, a jej czyny zostały poddane ocenie, mogła wrócić do śmiertelnego ciała i zacząć nowe życie. Marino Restrepo był uzależniony od narkotyków, alkoholu i seksu przez trzydzieści trzy lata, ale po tym, jak znalazł się u bram piekła, a później został otoczony Bożą miłością, wróciwszy do ciała, całkowicie poświęcił życie mówiąc: uzdrów duszę człowieka, a jego życie się odmieni. Nawet ludzie, którzy borykali się z cierpieniem albo byli uzależnieni od narkotyków, alkoholu i seksu, mogli zacząć wszystko od nowa po tym, jak ich nieśmiertelne dusze zostały zmuszone, by stawić czoła prawdzie, a następnie, otoczone Bożą miłością, wróciły do śmiertelnych ciał, uwolnione od wszelkich część książki stanowią historie osób, które mają za sobą tego typu doświadczenia. Taka przemiana życia ma trzy kluczowe elementy: otoczenie Bożą miłością; dostrzeżenie pełni prawdy o własnym życiu; a także, jeśli ktoś z własnej winy dokonywał złych wyborów, stawienie czoła wiecznym drugiej części książki skupię się na tym, jak otworzyć się na Bożą miłość i odmienić swoje życie, jeszcze zanim opuścimy swoje śmiertelne ciało. Bóg pragnie pomóc każdemu z nas doświadczyć Jego miłości oraz przemiany tu, na ziemi. Otwórz się na Jego działanie, a z radością będziesz mógł wyczekiwać życia po że jak długo pozostajemy w ciele,jesteśmy pielgrzymami, z daleka od Pana. Chcielibyśmy raczej opuścić nasze ciało i stanąć w obliczu Kor 5, będzie „BOGIEM Z NIMI”. I otrze z ich oczu wszelką łzę, a śmierci już nie żałoby, ni krzyku, ni trudu już nie będzie, bo pierwsze rzeczy 21, 3–4BYŁ MARTWY PRZEZ DZIEWIĘĆDZIESIĄT MINUT²W styczniu 1989 roku Don Piper brał udział w konferencji Teksańskiego Ogólnego Zgromadzenia Baptystów nad jeziorem Livingston niedaleko Houston. Kiedy w drodze do domu przejeżdżał przez most nad Trinity River, nadjeżdżająca z przeciwnej strony ogromna osiemnastokołowa ciężarówka zjechała na jego pas, zderzyła się czołowo z jego autem i po nim przejechała, miażdżąc siedzącego w środku doznał ciężkich złamań. Fragmenty kości jednej ręki i nogi nigdy nie zostały odnalezione. Miał rozległe obrażenia. Z nosa, oczu, uszu i ust ciekła mu krew. Kiedy o godzinie przyjechali lekarze i go zbadali, stwierdzili zgon. Zanim jego ciało można było przetransportować do kostnicy, zgon musiał zostać potwierdzony przez starszego, bardziej doświadczonego lekarza, więc o ponownie zbadano ciało Dona. Nadal był martwy. Wrak samochodu przykryto płachtą na czas oczekiwania na możliwość wydobycia ten czas na drodze utworzył się ogromny korek. Dick i Anita Onerecker, którzy również wracali do domu z konferencji, utknęli w ogonku samochodów i w końcu postanowili pieszo podejść bliżej miejsca wypadku. Zauważyli czerwony samochód przykryty brezentem. Powiedziano im, że kierowca nie żyje. Nie wiedzieli, że to ich przyjaciel Don. Baptyści nie uznają modlitwy za zmarłych, ale Dick nagle usłyszał wewnętrzny głos, mówiący: „Musisz się pomodlić za człowieka z czerwonego samochodu”. W pierwszej chwili chciał porzucić ten pomysł, uznawszy go za niedorzeczny – przecież ten mężczyzna był martwy. A jednak nabrał przekonania, że właśnie przemówił do niego Bóg, że to On sam prosił go o modlitwę za te miały miejsce w kraju zamieszkanym głównie przez baptystów. Wszyscy obecni na miejscu zdarzenia byli baptystami. Kiedy Dick powiedział, że chciałby się pomodlić z mężczyzną w czerwonym samochodzie przykrytym płachtą, przypomniano mu delikatnie, że ów człowiek nie żyje. Gdy powtórzył, że mimo wszystko chciałby się z nim pomodlić, bezceremonialnie oznajmiono mu, że kierowca nie tylko jest martwy, ale samo miejsce wypadku jest tak przerażające, że lepiej, by go nie oglądał. Dick wyjaśnił, że służył jako sanitariusz podczas wojny w Wietnamie, więc nie będzie miał problemu z widokiem obrażeń mężczyzny. Odpowiedziano mu:– Nie widział pastor czegoś równie mu jednak pomodlić się nad nieboszczykiem, skoro aż tak mu na tym Dona zostało zmiażdżone, ale drzwi bagażnika były urwane, więc Dick mógł się przez nie wczołgać do środka. Wpełzł na tyle głęboko, by dosięgnąć ciała Dona i sprawdzić tętno. Nie wyczuł go. Don wciąż był martwy! Dick nadal nie wiedział, z kim ma do czynienia. Wiedział jedynie, że chociaż ten człowiek nie żyje, Bóg każe mu się za niego modlić, zatem tak właśnie postąpił. Kiedy zabrakło mu słów, zaśpiewał psalm; potem ponownie modlił się i śpiewał, czując Boże prowadzenie. Kiedy to robił, poczuł, że powinien poprosić, by mężczyzna został uzdrowiony z ran, których nie było widać – a więc obrażeń mózgu i narządów wewnętrznych. Była to dość osobliwa modlitwa, ponieważ kierowca bez wątpienia był martwy i miał rozległe widoczne obrażenia. Dick modlił się z taką pasją i żarliwością, jak jeszcze nigdy w życiu. A potem znowu zaczął śpiewać, tym razem pieśń What a Friend We Have in Jesus . Wyobraźcie sobie jego szok, gdy „martwy” mężczyzna nagle zaczął śpiewać razem z nim!Dick jak najszybciej wysiadł z samochodu i podbiegł do lekarza, krzycząc:– On żyje! Ten człowiek nie umarł! Żyje!Lekarz pomyślał, że Dick zwariował. Don został przecież zbadany i stwierdzono jego zgon – nie raz, ale dwa razy. Doktor na własne oczy widział, że ciało zostało zgniecione. A teraz jakiś kaznodzieja twierdził, że człowiek ten nie tylko ożył, lecz także zaczął śpiewać.– On żyje! Zaczął śpiewać razem ze samo stwierdzenie, że „martwy” człowiek ożył, było dość głupie. Ale że śpiewał?! To już zdecydowanie za wiele. Lekarz był przekonany, że ma do czynienia z beznadziejnym przypadkiem kompletnego wariata. Dick nie poprawiał sytuacji, wciąż krzycząc:– On śpiewa! On żyje!Nikt nie słuchał Dicka – przecież Don nie tylko był martwy, lecz także zmiażdżony i okaleczony. Wreszcie Dick zagroził, że położy się w poprzek jezdni, jeśli ratownicy nie sprawdzą ponownie stanu rannego kierowcy. W końcu jeden z sanitariuszy powiedział, że sprawdzi, czy nieboszczyk wciąż jest martwy. Teatralnie podszedł do samochodu, zdjął nakrycie, sięgnął do środka, by udowodnić, że mężczyzna nadal nie żyje – i nagle głośno krzyknął! Raptem wszyscy rzucili się do akcji – albo przynajmniej próbowali. Samochód był jednak zmiażdżony, a ciało Dona zakleszczone, więc nie było możliwe oswobodzenie go bez ciężkiego sprzętu, który trzeba było sprowadzić z miasta oddalonego o pięćdziesiąt czasie oczekiwania Dick wrócił do Dona i dalej się z nim modlił. Obrażenia mężczyzny były bardzo poważne. Przejechały po nim koła ciężarówki. Deska rozdzielcza przytrzasnęła mu nogi, miażdżąc prawą i łamiąc lewą w dwóch miejscach. Lewe ramię było przemieszczone i przewieszone nienaturalnie przez siedzenie. Ręka ledwie trzymała się na swoim miejscu i brakowało w niej kawałka kości. Z lewego przedramienia została tylko miazga łącząca dłoń z resztą kończyny. Podobnie było z lewą nogą. Brakowało jedenastu centymetrów kości udowej, których nigdy nie odnaleziono. Łydka i stopa trzymały się jedynie na skórze i mięśniach. Nie istnieje medyczne wyjaśnienie faktu, że Don nie wykrwawił się na oczu, uszu i nosa leciała mu krew. Było jasne, że Don odniósł ogromne obrażenia głowy i narządów wewnętrznych. Kiedy Dick pomodlił się o uzdrowienie z niewidocznych ran, coś musiało się wydarzyć. Mimo to Don nadal był bardzo ciężko ranny. Jazda do szpitala okazała się udręką, potem zaś trzeba było przetransportować go do innej kliniki karetką, ponieważ pogoda nie pozwalała na lot helikopterem. Co gorsza, nie pozwalano mu zasnąć i podawano mu tylko określoną dawkę leków przeciwbólowych, by nie stracił przytomności. To był istny koszmar. Wydawało mu się, że ta podróż nigdy się nie skończy, ale wreszcie dotarł do celu. Okropny ból towarzyszył mu jednak jeszcze przez wiele miesięcy. Chwilami Don pragnął tylko umrzeć.– Boże, czy po to wróciłem na ziemię?! – krzyczał raz po raz. – Sprowadziliście mnie z powrotem, żebym tak cierpiał?!Z samego wypadku Don zapamiętał tylko widok mostu, a potem to, że został otoczony światłością, której blasku nie potrafił opisać następnym momencie zarejestrowanym przeze mnie znajdowałem się już w niebie. Stałem tam, przepełniony radością; rozejrzałem się i zobaczyłem tłum ludzi. Kiedy się zbliżali, od razu wiedziałem, że wszyscy oni umarli w ciągu mojego życia. Ich obecność wydała mi się naturalna. Biegli do mnie, uśmiechając się, wołając radośnie i wielbiąc Boga. Zrozumiałem, że to mój niebiański komitet powitalny, chociaż nikt mi tego nie powiedział. Wyglądało to tak, jakby wszyscy oni zebrali się tuż przed bramą nieba w oczekiwaniu na powitał go dziadek Joe Kulbeth, a następnie przyjaciel z dzieciństwa Mike Wood, który sam zginął w wypadku. Don nie potrafił się otrząsnąć po jego śmierci, lecz teraz, gdy się spotkali, cały smutek przywitał go wielki tłum ludzi, których poznał na ziemi. Wszyscy emanowali ogromnymi szczęściem i radością. Don nie potrafił tego opisać:To dlatego, że muszę posługiwać się ziemskimi określeniami, by opisać niewyobrażalną radość, podniecenie, ciepło czy absolutne szczęście. Ciągle ktoś mnie ściskał, dotykał, mówił do mnie, śmiał się czy wychwalał że Don pisze o ludziach „starych, młodych i w średnim wieku”. Wszyscy oni w jakiś sposób wpłynęli na jego życie. Piperowie chętnie organizowali spotkania rodzinne, ale to było wspanialsze niż wszystkie poprzednie. Jak twierdzi: „Moje doświadczenie nieba było wspaniałe pod wieloma względami – jednym z nich było to, że czułem się jak na największym z możliwych zjeździe rodzinnym”. Atmosfera była cudowna: „Otaczała mnie ciepła, promieniejąca światłość. Rozglądając się, ledwie byłem w stanie ogarnąć wzrokiem wszystkie żywe, oszałamiające kolory”.Dalej Don pisze:Nigdy dotąd, nawet w najszczęśliwszych chwilach, nie czułem się tak pełen życia. Stałem bez słowa naprzeciw tłumu ukochanych osób; nawet po dłuższym czasie nadal próbowałem ogarnąć wszystko, czego doświadczałem. Zebrani wciąż na nowo wyrażali radość i podniecenie z powodu spotkania ze mną i tego, że do nich dołączam. Właściwie nie wiem, czy w rzeczywistości wypowiadali słowa, wiedziałem jednak, że czekali na mnie i spodziewali się mnie. Nie byłem świadomy niczego, co pozostawiłem na ziemi, nie czułem żalu z powodu opuszczenia żony i dzieci czy też posiadanych rzeczy. Było tak, jak gdyby Bóg usunął z mojej świadomości wszystkie negatywne odczucia i wszelkie niepokoje. Mogłem tylko radować się głęboko z bycia razem ze wspaniałymi ludźmi, którzy wyszli mi na spotkanie. Wyglądali dokładnie tak jak dawniej, kiedy ich znałem, byli tylko bardziej radośni niż kiedykolwiek na prababcia Hattie Mann była rdzenną Amerykanką. Don poznał ją, gdy była już starszą, przygarbioną kobietą o wysuniętej naprzód głowie i mocno pomarszczonej twarzy. Nie miała też ani jednego zęba, ponieważ rzadko zakładała protezę. Teraz, wyprostowana, stała tu, by go powitać, i promieniała szczęściem. Kiedy się uśmiechała, cała jej twarz się rozjaśniała, a Don widział jej błyszczące zęby – nie miał wątpliwości, że to jej własne. Nie wyglądała już staro, nie była zmęczona życiem. U wszystkich osób zniknęły wszelkie skutki i oznaki doczesnych cierpień. Nawet ci, którzy z ludzkiego punktu widzenia nie byli piękni, teraz wyglądali pisze:Wszyscy zaczęli mnie ściskać i przytulać i w którąkolwiek stronę spojrzałem, wszędzie dostrzegałem jakąś osobę, którą kochałem i która kochała mnie. Czułem się kochany bardziej niż kiedykolwiek dotąd w życiu. Kiedy się we mnie wpatrywali, wiedziałem, co znaczy doskonała miłość, którą opisuje Biblia. Owa miłość emanowała z każdej spośród otaczających mnie osób. I ja wpatrywałem się w nie, i czułem się, jak gdybym chłonął ich miłość do przed nim znajdowało się coś, co opisał jako wejście do nieba. Wydobywał się z niego „blask jaśniejszy niż światło, które nas otaczało, po prostu najbardziej jaśniejący blask, jaki można sobie wyobrazić”. Don twierdzi, że ziemskie słowa nie są w stanie opisać tego, co oglądał, ani uczucia zachwytu, którego jedynie intensywne, promieniejące światło, nic więcej. Tymczasem intensywne światło, które mnie otoczyło, gdy spotkałem się ze swoimi bliskimi i przyjaciółmi, słabło, zamieniając się w ciemność; równocześnie opalizująca światłość przede mną narastała. Było tak, jak gdyby każdy mój krok wzmacniał jarzącą się intensywnie poświatę. Nie mogłem zrozumieć, jak to możliwe, ale właśnie tak się ja nie byłem oślepiony, za to zdumiewałem się, że blask i natężenie światła coraz bardziej rosną. Wydaje się to dziwne, ale mimo że wszystko było jaskrawe i wspaniałe, z każdym moim krokiem owa wspaniałość rosła. I im dalej szedłem, tym jaśniejsze stawało się światło. Otoczyło mnie w końcu i wtedy miałem poczucie, że zostałem zaprowadzony przed oblicze ziemi, gdy wchodzimy do jasnego światła, nasze oczy potrzebują czasu, by się przystosować, ale nieśmiertelna dusza Dona nie miała tego problemu. Widział wszystko bez niebie każdy z naszych zmysłów staje się niewyobrażalnie zwielokrotniony i jest w stanie obserwować to wszystko, co nas otacza. Było to prawdziwe święto dla zmysłów! Postępowałem naprzód i ogarnął mnie nabożny lęk. Nie wiedziałem, co znajduje się przede mną, lecz czułem, że z każdym moim krokiem wszystko będzie coraz wtedy usłyszałem muzykę. Jak piosenka, która nie ma końca. Osłupiałem z podziwu, chciałem tylko słuchać i słuchać. Nie można powiedzieć, że po prostu słyszałem muzykę. Czułem się tak, jak gdybym stał się częścią owej muzyki, grała także w moim ciele, przenikała mnie. Stałem nieruchomo, lecz czułem, że dźwięki jak gdyby mnie tylko ludzie śpiewali i grali. Trzepot anielskich skrzydeł wygrywał zniewalającą, nieustającą pieśń pochwalną. Don nie widział aniołów, ale jest absolutnie przekonany, że to właśnie ich słyszał. Co więcej, była to muzyka zupełnie niepodobna do tej, którą poznał na melodie wypełniały otaczającą mnie atmosferę. Ich nieskończona rozmaitość i niesłabnąca intensywność wprost mnie oszałamiały. Ów koncert ku czci Boga nie miał końca. Najistotniejsze było dla mnie to, że równocześnie śpiewane były setki pieśni i wszystkie wyrażały cześć dla atmosfera pełna chwały, której samym centrum był Bóg. Don pisze:Wszędzie wokół odbywało się wychwalanie Boga i miało ono w całości charakter muzyczny, choć składało się z melodii i dźwięków, których nigdy wcześniej nie słyszałem. Pośród muzyki rozbrzmiewały słowa takie jak: „alleluja!”, „chwała!”, „cześć Bogu!”, „chwalmy Króla!”. Nie wiem, czy śpiewali je aniołowie, czy też ludzie. Czułem się tak zachwycony, do tego stopnia ogarnięty panującym w niebie nastrojem, że się nie rozglądałem. Moje serce przepełniała najgłębsza radość, jakiej kiedykolwiek doświadczałem. Ja nie śpiewałem, a jednak czułem się, jak gdyby moje serce wprost rozbrzmiewało tą samą intensywną energią i radością, jaka mnie że śpiewano jednocześnie tysiące hymnów, wszystko idealnie ze sobą harmonizowało. Każdy dźwięk zlewał się z resztą i ją uzupełniał, ale mimo tej mnogości śpiewanych harmonicznie psalmów Don umiał rozróżnić każdą pieśń. Były wśród nich hymny i psalmy, które Don sam śpiewał przez lata, ale też setki innych, których nie słyszał nigdy wcześniej:Moje uszy przepełniały zarówno klasyczne pieśni kościelne, jak i utwory chóralne o nowoczesnym brzmieniu czy chorały sprzed stuleci. Wywoływały we mnie poczucie głębokiego spokoju, a równocześnie najbardziej intensywnej radości, jaką w życiu dziwnego, że Don wrócił do życia na ziemię, śpiewając wraz z Dickiem: „What a friend we have in Jesus”!OCENA ŚWIADECTWA DONADon był martwy. Jego doświadczenie jest raczej pośmiertne niż z pogranicza śmierci. W chwili wypadku wracał z chrześcijańskiej konferencji. Już wtedy był oddanym chrześcijaninem – baptystą – który nie tylko znał i kochał Jezusa, lecz także wiódł przemienione życie skoncentrowane na momencie śmierci był gotów pójść do nieba. Ośmielam się zasugerować, że to właśnie dlatego u progu śmierci nie doświadczył przeglądu życia w odróżnieniu od większości ludzi z NDE. Nie potrzebował go. Wszystko zostało już załatwione w czasie, który spędził na ziemi. W chwili śmierci był gotów pójść prosto pod bramy nieba. To wszystko, co opisał, miało miejsce przed wejściem. Pomyślcie tylko, jak musi być w środku!Don był gotów trafić pod samą bramę nieba. My również powinniśmy wyznaczyć sobie ten cel – żyć w taki sposób, by tuż po śmierci móc znaleźć się w niebie. Jeśli idziemy za Jezusem, zaczynamy z niecierpliwością wyczekiwać nieba; Biblia mówi nam, że Bóg pragnie wybawić nas od lęku przed Nim oraz przed śmiercią i sądem. Bóg jest miłością, a idealna miłość przepędza wszelki strach. Bóg cię kocha, a jeśli kroczysz z Nim przez życie, On pragnie, byś o tym wiedział. Jeśli naprawdę za Nim idziesz, On chce, byś z radością wyczekiwał życia po świecka apostołka (zob. s. 59), modliła się kiedyś u boku umierającego księdza, który miał za sobą dobre kapłańskie życie. W trakcie modlitwy miała wizję przygotowań, które już się odbywały, by powitać go w niebie. Dla nas też zostanie rozwinięty niebiański czerwony dywan, jeśli w tym życiu pójdziemy za Jezusem; i tak jak Dona Pipera, nas również przywita komitet powitalny złożony z ludzi, którzy towarzyszyli nam na drodze wiary albo którym my my, katolicy, powinniśmy zwrócić szczególną uwagę na to, co Don napisał o śpiewie w niebie. Nie przepadamy za zbiorowym śpiewem. Czasami uparcie się przed nim wzbraniamy. Ale nasze nieśmiertelne dusze zostały stworzone z miłością do śpiewu i z potrzebą śpiewu, zwłaszcza na chwałę Bożą. Duchowy śpiew karmi naszą nieśmiertelną duszę. Tam, gdzie jest płynący z serca żywy śpiew, w Kościele lub grupach modlitewnych, często ludzie wzrastają w wierze i niejednokrotnie dzieją się cuda. Co więcej, nie wejdziemy do nieba, dopóki nie uwolnimy się od wewnętrznego sprzeciwu względem duchowego OD AUTORAKsiążka 90 minut w niebie, którą napisali Don Piper i Cecil Murphey, została pierwotnie wydana przez wydawnictwo Revell z Grand Rapids w stanie Michigan. Choć jest to publikacja związana ze wspólnotą baptystów, polecam wszystkim chrześcijańskim księgarniom, by miały ją na półce. To bardzo poruszająca opowieść. Bez wahania oceniam ją jako jedną z dziesięciu najlepszych książek, jakie kiedykolwiek sprawiedliwi jaśnieć będą jak słońce w królestwie Ojca 13, 43 rzekł : „Młodzieńcze, tobie mówię, wstań!” A zmarły usiadł i zaczął 7, 14–15A wszelkie stworzenie, które jest w niebie i na ziemi, i pod ziemią, i na morzu, i wszystko, co w nich przebywa, usłyszałem, jak mówiło: „Zasiadającemu na tronie i Barankowi błogosławieństwo i cześć, i chwała, i moc,na wieki wieków!”Ap 5, 13Miastu nie trzeba słońca ni księżyca, by mu świeciły, bo chwała Boga je oświetliła,a jego lampą – Baranek. I w jego świetle będą chodziły narody, bo już nie będzie tam 21, 23–25Potem ujrzałem: a oto wielki tłum, którego nie mógł nikt policzyć, z każdego narodu i wszystkich pokoleń, ludów i języków, stojący przed tronem i przed są w białe szaty, a w ręku ich 7, 9I na oblicza swe padli przed tronem, i pokłon oddali Bogu, mówiąc: „Amen. Błogosławieństwo i chwała, i mądrość, i dziękczynienie, i cześć, i moc, i potęga Bogu naszemu na wieki wieków! Amen”.Ap 7, 11–12CZYŚCIEC ISTNIEJEDon Piper był w pełni gotowy na pójście do nieba już w momencie „śmierci”. Zjawił się u bram nieba bez uprzedniego przeglądu życia i bez konieczności uporania się z jakimikolwiek nieprzyjemnymi doświadczeniami. Prawdziwie kochał Boga i żył dla Niego oraz dla swojej rodziny. Jezus był jego najbliższym przyjacielem. Ale co z tymi, których stosunek do Boga jest w najlepszym razie oziębły, albo z tymi, którzy buntują się przeciw Niemu lub wyrządzili głębokie moralne i duchowe krzywdy wielu ludziom?To, czego doświadczyły niektóre osoby w stanie „śmierci”, można najlepiej zrozumieć w świetle katolickiego pojmowania czyśćca. Chrześcijanie innych wyznań mają problem z czyśćcem, głównie dlatego, że według nich nie jest to pojęcie biblijne. Proszę was więc teraz o odrobinę cierpliwości, ponieważ spróbuję wykazać, że czyściec jest jak najbardziej doktryną biblijną. (Możecie też przejść od razu do następnego rozdziału).Apokalipsa (21, 27) mówi o niebie: „nic nieczystego do niego nie wejdzie”³. Jest jednak całkiem jasne, że wielu ludzi, którzy uważają się za zbawionych, jest równocześnie przywiązanych do jakiegoś grzechu, nawet niejednego. Często wymagają przemiany, niejednokrotnie bardzo trudnej. Jeśli nie dojdzie do niej w tym życiu, może się ona dokonać, zanim wejdą do brzmi: Jak dokonuje się taka przemiana? Niektórzy wierzą, że po prostu zostaniemy „okryci płaszczem sprawiedliwości” (por. Iz 61, 10), ale Jezus mówił: „Nie ma bowiem nic skrytego, co by nie miało być ujawnione, ani nic tajemnego, co by nie było poznane i na jaw nie wyszło” (Łk 8, 17).Święty Paweł ostrzegał: „przyjdzie Pan, który rozjaśni to, co w ciemnościach ukryte, i ujawni zamysły serc. Wtedy każdy otrzyma od Boga pochwałę” (1 Kor 4, 5).Mówił również: „tak też jawne się stanie dzieło każdego: odsłoni je dzień ; okaże się bowiem w ogniu, który je wypróbuje, jakie jest. Ten, którego budowla wzniesiona na fundamencie przetrwa, otrzyma zapłatę; ten zaś, którego dzieło spłonie, poniesie szkodę: sam wprawdzie ocaleje, lecz tak jakby przez ogień” (1 Kor 3, 13–15).Słowo „czyściec” – po łacinie purgatorium – pochodzi od czasownika „czyścić” i w języku łacińskim jest tradycyjnie kojarzone z ogniem. W Nowym Testamencie wymienione są dwa rodzaje ognia i ich rozróżnienie jest niezmiernie ważne. O pierwszym z nich czytamy jako niegasnącym ogniu, przypominającym płonące wysypisko śmieci – w ten sposób przedstawiane jest piekło. W Piśmie Świętym opisany jest też jednak inny ogień. Jezus mówi: „Bo każdy ogniem będzie posolony” (Mk 9, 49). To właśnie ten ogień wypróbuje dzieło każdego człowieka; to „ogień złotnika” z Księgi Malachiasza (3, 2). Ten ogień nie niszczy, ale oczyszcza. Jeden reprezentuje zniszczenie, jakim jest piekło, a drugi jest obrazem oczyszczenia, jakim jest czyściec. Ogień służy zobrazowaniu tego, co dzieje się w czyśćcu, ale pamiętajmy, że to tylko wyobrażenie. To nie oznacza, że naprawdę płonie tam ogień. Święty Paweł w Pierwszym Liście do Koryntian (3, 15) używa sformułowania: „tak jakby przez ogień”.Druga Księga Machabejska (12, 40–45) opisuje Judę, który po odkryciu, że jego polegli żołnierze poważnie zgrzeszyli, nosząc pogańskie symbole, zebrał kolektę i posłał do Jerozolimy, by ofiarowano modlitwę w ich intencji. „Dlatego właśnie sprawił, że złożono ofiarę przebłagalną za zabitych, aby zostali uwolnieni od grzechu” (2 Mch 12, 45).Drugiej Księgi Machabejskiej nie ma w protestanckiej Biblii, ale istnieją mocne argumenty za tym, że powinna się tam znaleźć. Co więcej, księga ta jest znakomitym świadectwem wierzeń tamtej epoki, powszechnych również w czasach Jezusa. Gdyby Jezus odrzucał te przekonania, na pewno wyraźnie by to powiedział. Zamiast tego Chrystus mówi o grzechu, który nie zostanie odpuszczony „ani w tym wieku, ani w przyszłym”: „lecz jeśli powie przeciw Duchowi Świętemu, nie będzie mu odpuszczone ani w tym wieku, ani w przyszłym” (Mt 12, 32).Ze słów tych można wywnioskować, że Jezus miał świadomość, iż ludzie wierzyli w odpuszczenie niektórych grzechów „w przyszłym wieku”. Nie odrzucił tego poglądu, ale przemówił w sposób, który można zinterpretować jako jego aprobatę. Co więcej, w Pierwszym Liście św. Piotra Apostoła (3, 18–19) odkrywamy przesłanie, które jest przynajmniej częściowo podobne do tego zawartego w Drugiej Księdze Machabejskiej: „Chrystus zabity wprawdzie na ciele, ale powołany do życia przez Ducha poszedł ogłosić nawet duchom zamkniętym w więzieniu”.Kim były owe duchy w więzieniu? To ci, którzy byli „niegdyś nieposłuszni” (1 P 3, 20). Piotr otwarcie wymienia tych, którzy w czasach Noego testowali Bożą cierpliwość, ale bez wątpienia chodzi tu o wszystkich „nieposłusznych” w Jezus głosił zbawienie tym duszom w więzieniu? Piotr odpowiada: „Dlatego nawet umarłym głoszono Ewangelię, aby wprawdzie podlegli sądowi w ciele po ludzku, żyli jednak w Duchu – po Bożemu” (1 P 4, 6). Innymi słowy, chociaż byli nieposłuszni Bogu tu, na ziemi, po drugiej stronie otrzymali drugą szansę, by odpowiedzieć Jezusowi i móc wejść do kolejnych rozdziałach zobaczymy, że dr Howard Storm, Angie Fenimore, Gloria Polo, George Rodonaia i kilka innych osób twierdzą, że dokładnie to przydarzyło im się podczas doświadczenia z pogranicza śmierci. Doktor Storm w młodości odrzucił Ewangelię. George Rodonaia nigdy jej nie poznał. Angie Fenimore popełniła samobójstwo. Gloria Polo sponsorowała aborcje. Każde z nich twierdzi, że znalazłszy się poza ciałem, spotkało Jezusa. Każde z nich doświadczyło czyśćca, stawiając czoła prawdzie o własnym życiu. Można powiedzieć, że dr Storm i Gloria Polo o włos uniknęli piekła. Angie Fenimore odwiedziła najgłębsze czeluści każde z tych doświadczeń – choć miały one miejsce w nieodległej przeszłości – odzwierciedla to, co opisuje Biblia, gdy Jezus tuż po swojej śmierci zszedł służyć duszom w też zauważyć, że choć Jezus powiedział do Dobrego Łotra: „Dziś będziesz ze Mną w raju” (Łk 23, 43), tak naprawdę sam znalazł się w niebie dopiero w momencie Wniebowstąpienia. Możliwe, że ów „raj” odnosi się tutaj nie do nieba, ale do wyższych rejonów czyśćca. Pamiętajmy, że tuż po śmierci Jezus poszedł głosić „duchom zamkniętym w więzieniu”, a więc w dniu zgonu odwiedził czyściec, a nie Richard Eby ma za sobą prawdziwe doświadczenie śmierci, które odmieniło jego życie i doprowadziło do porzucenia praktyki lekarskiej – w której odnosił sukcesy – na rzecz podjęcia posługi duszpasterskiej. Twierdzi, że Jezus powiedział mu wtedy: „W raju jest miejsce dla dusz, które przyjęły Mnie jako Zbawcę. Raj jest też moją niebiańską szkołą doskonalenia świętych. Musicie się nauczyć, jak zostać kapłanami i królami w moim królestwie, aby uczyć innych, jak czcić mojego Ojca w duchu i prawdzie”.Te słowa przywodzą na myśl wyższe sfery czyśćca. Obietnica dana Dobremu Łotrowi przez Jezusa, że jeszcze tego samego dnia dołączy do Niego w raju, ma więc sens, chociaż Jezus odszedł do Ojca dopiero w momencie Wniebowstąpienia. Należy jednak zachować ostrożność wobec nauki otrzymanej przez ludzi doświadczających NDE – również wobec stwierdzeń dr. Eby’ego (por. s. 244–245).Warto również wspomnieć historię Łazarza i bogacza. Zazwyczaj przyjmuje się, że bogaty człowiek poszedł do piekła – nazywa on jednak Abrahama ojcem, co świadczy o szacunku okazywanym przez duszę czyśćcową. Dusze w piekle musiałyby mieć jakiś przebiegły cel, by nazywać Abrahama ojcem. Jeszcze bardziej wymowne jest to, że bogaty człowiek chciał ostrzec swoich braci, by odmienili swoje życie. Widać tu spójność z wierzeniem, że dusze w czyśćcu mogą wstawiać się za nami, pozostającymi na ziemi. Dusze w piekle na pewno tego nie robią i nie chcą, byśmy otrzymywali ostrzeżenia co do naszego stylu życia. Historia Łazarza i bogacza jest jednak tylko przypowieścią, która ma dowieść pewnej racji, więc jest ważne, by nie wczytywać się przesadnie w różnych fragmentach Biblii znajdziemy pewne sprzeczności dotyczące zbawienia, które najlepiej można wyjaśnić tym, że oprócz nieba i piekła istnieje również czyściec. Z jednej strony Biblia zawiera wersety, w których wszystko wydaje się całkiem łatwe: „Albowiem każdy, kto wezwie imienia Pańskiego, będzie zbawiony” (Rz 10, 13); „A łaskawość Pana na wieki wobec Jego czcicieli, a Jego sprawiedliwość nad synami synów, nad tymi, którzy strzegą Jego przymierza” (Ps 103, 17–18a); „Kto poda kubek świeżej wody do picia jednemu z tych najmniejszych, dlatego że jest uczniem, zaprawdę, powiadam wam, nie utraci swojej nagrody” (Mt 10, 42).Z drugiej strony istnieją fragmenty, które przedstawiają zbawienie jako coś bardzo wymagającego. „Wchodźcie przez ciasną bramę. Bo szeroka jest brama i przestronna ta droga, która prowadzi do zguby, a wielu jest takich, którzy przez nią wchodzą. Jakże ciasna jest brama i wąska droga, która prowadzi do życia, a mało jest takich, którzy ją znajdują!” (Mt 7, 13–14).Te diametralne różnice można wytłumaczyć, jeśli przyjmiemy, że część z nich odnosi się do nieba, a inne mówią o „byciu zbawionym”, czyli o uniknięciu Jezusa również można odczytywać przez pryzmat różnych etapów zbawienia. „To bowiem jest wolą Ojca mego, aby każdy, kto widzi Syna i wierzy w Niego, miał życie wieczne. A Ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym” (J 6, 40). Nie powiedział: „ten, kto wierzy, pójdzie prosto do nieba”. Wydaje się jednak jasne, że do nadejścia końca czasów nie pozostaniemy uśpieni, wbrew temu, w co wierzą niektórzy ludzie. Mojżesz i Eliasz podczas wydarzenia, które nazywamy przemienieniem Pańskim, pojawili się przy Jezusie, a więc na pewno nie trwali w uśpieniu. Jezus obiecał Dobremu Łotrowi: „Dziś będziesz ze Mną w raju”, więc człowiek ten na pewno nie miał „zasnąć”. Okazuje się więc, że zbawienie będzie podzielone na etapy: pierwszy – gdy umrzemy, i drugi – który nastąpi na końcu to wyjaśniają, powołując się na „zmartwychwstanie ciała”. Ale czym ono jest? W niebie będziemy mieli ciało, ale nie będzie ono materialne. Jezus zmartwychwstał ciałem i duszą, ale to Mu nie przeszkodziło we wchodzeniu do zamkniętych pomieszczeń. „Ciało” Maryi w objawieniach jest oczywiście ciałem duchowym, chociaż my, katolicy, twierdzimy, że Matka Boża cieszy się teraz pełnią nieba – również tym wszystkim, co wiąże się ze „zmartwychwstaniem ciała”.Bardziej logicznym wyjaśnieniem tych zagadnień jest istnienie etapów zbawienia: to, że ktoś otrzyma życie wieczne, nie gwarantuje, że pójdzie do nieba w momencie śmierci. Oznacza jedynie, że uniknie wiecznego potępienia. Możliwe, że niektórzy ludzie pozostaną w czyśćcu aż do końca OD AUTORAW orędziach fatimskich, zatwierdzonych przez Kościół katolicki, jedna z kontrowersji dotyczy tego, co odpowiedziała Najświętsza Maryja Panna, gdy Łucja zapytała Ją o dwie młode kobiety, które zmarły. Maryja odrzekła, że jedna z nich pozostanie w czyśćcu aż do końca czasów. Nie stoi to w sprzeczności ze świadectwem Angie Fenimore (por. s. 141).Byłem umarły, a oto jestem żyjący na wieki wieków i mam klucze śmierci i 1, 18Ten zaś czyni to dla naszego dobra,aby nas uczynić uczestnikami swojej 12, 10„Panowie, co mam czynić, aby się zbawić?”„Uwierz w Pana Jezusa – odpowiedzieli mu – a zbawisz siebie i swój dom”.Dz 16, 30–31Wtedy przejrzą oczy niewidomych i uszy głuchych się otworzą. Wtedy chromy wyskoczy jak jeleń i język niemych wesoło trysną zdroje wód na pustyni i strumienie na 35, 5–6
Filmy. Komentarze. W drugiej części "Dziadów" Adama Mickiewicza występują duchy. Jednym z nich jest Zosia, którą postanowiłam opisać. Dziewczyna umierając miała około 19 lat, nie była zamężna. Guślarz wywołując duchy pośrednie wywołał Zosię, o której powiedział "A tóż czy obraz Bogurodzicy". Wtedy miała na sobie
Gdy ktoś umarł, często jego Dusza potrzebuje wsparcia, aby odejść do Czystego Światła. Z różnych powodów, Duszom może to sprawić trudność. Po nagłej śmierci, niektóre Dusze nie zawsze od razu orientują się, że ich wcielenie właśnie się skończyło lub oszukują się, że znajdą rozwiązanie jak wrócić do ciała. Gdy śmierć jest nagła, ludzie nie zdążyli pożegnać bliskich, ani załatwić swoich spraw. Dusze trzymają przy Ziemi także emocje. Gdy mają poczucie winy i myślą, że coś muszą zrobić, aby zasłużyć na Światło. Gdy Dusza obciążona jest negatywnymi przekonaniami na temat życia i śmierci (religie, dogmaty, stereotypy). Jednak to, co Dusze trzyma przy Ziemi najbardziej, to ból i cierpienie bliskich, poprzez które nie pozwalają oni w ten sposób odejść Duszom zmarłych. Zamiast pożegnać i odprowadzić Duszę, uprawiają żałobny lament, załamują się, za bardzo tęsknią. Tacy ludzie pogrążeni w żalu nie umieją poradzić sobie z emocjami, nie rozumieją istoty śmierci ani tego, że posępne żałobne tradycje są obcym zwyczajem, wdrukowanym wieki temu w świadomość zbiorową. Coraz więcej ludzi rozumie, że śmierć jest tylko końcem obecnej kreacji Duszy – etapem rozwoju, tak jak ukończenie kolejnego roku nauki w szkole. Wiedzą, że mogą być w kontakcie i spotkać się kiedy indziej. Jednak dla większości ludzi czas na Ziemi upływa inaczej i mają oni poczucie wieloletniej rozłąki, ponieważ sami czują się oddzieleni od Źródła Wszystkiego Co Jest. Inaczej na temat patrzą osoby świadome istnienia poziomów energetycznych i zjawiska „Tu i Teraz”. Osoby, które pracują z energią, często widzą i czują na poziomie Duszy. Jest dla nich naturalne to, że rozmawiają z Duszami i wspierają, jeśli zajdzie taka potrzeba. Co z Duszą po śmierci?Generalnie, w zdrowym wzorcu pracy z energią kontakt ze zmarłymi (tanatoterapia) ogranicza się do wykonania niezbędnych czynności oczyszczających Duszę z obciążeń na wszystkich poziomach i umożliwiających jej swobodne, komfortowe odejście bez zbytecznych emocji i dramatów. W ten sposób można zadbać o to, aby Dusza poszła bezpośrednio do Źródła Wszystkiego Co Jest (na poziom Zero). Często z powodu wyobrażeń religijnych, duchowych i podpięć, zamiast do Źródła, Dusze trafiają do światów holograficznych na niższych poziomach energetycznych, (np. arkturiański hologram „bramy Nieba”). Zgodnie ze swoimi przekonaniami, doświadczają wizji odpowiadających ich wyobrażeniom o świecie energii, spotykają fałszywych przewodników – hologramy tzw. mistrzów oświeconych, archaniołów czy inne istoty podszywające się pod Czyste Światło lub wizerunek bliskich/ autorytetów, które Dusza zmarłego rozpozna i ucieszy się na ich widok. Istoty, które osoby i Dusze uważają za niezbędnych pośredników pomiędzy sobą a Źródłem Wszystkiego Co Jest, szukają wśród zmarłych źródła, z którego mogliby pozyskiwać energię. Jest to wampiryzm energetyczny. Wszelkie rytuały odprowadzania Duszy oparte na wysyłaniu jej do „nieba” czyli hologramu z 5 poziomu, zamiast na poziom pierwotnej mocy stwórczej = Czystego Światła = Źródła Wszystkiego Co Jest, mogą przynieść więcej szkód niż pożytku. Zwerbowanie takiej Duszy może nawet zagwarantować, że weźmie ona na siebie karmę tych istot i zgodzi się ją przepracować w innym życiu. Pozwolenie na przerzucanie programów na Duszę sygnalizuje, że takie pozwolenie będzie realizowane także na poziomie kolejnych inkarnacji (kreacji) tej Duszy, o ile nie zostanie po prostu skasowane, unieważnione i uzdrowione z poziomu Źródła Wszystkiego Co Jest. Istnieją Dusze, którym się wydaje (przez tego typu hologramy i dogmaty), że Ziemia to piekło lub czyściec, że są złe i niegodne, więc są uwięzione na Ziemi lub w kole reinkarnacji i muszą swoje odcierpieć. Z perspektywy Źródła Wszystkiego Co Jest, takie przekonania są jedynie manipulacją pogłębiającą konflikt oddzielenia od Czystego Światła, której celem jest utrzymanie jak największej ilości Dusz w oddaleniu od swojej autentycznej Istoty Światła, w strachu, lękach, braku pewności i negatywizmie, którym zasilane są fałszywe hologramy życia po śmierci czy istoty rozwoju duchowego. Istotne staje się, aby wykonać pracę na poziomie Duszy, aby mogła ona uwolnić się od tego, co przesłania jej naturalny wzorzec Czystego Światła dotyczący tego, czym jest życie, kreacje ziemskie, śmierć, Plan Duszy, poziomu rozwoju Duszy i istota rozwoju, oraz aby mogła zrozumieć jaką rolę spełnia wszelkie fałszywe obrazowanie tych pojęć. Dlatego zlecając komuś pracę z Duszą, warto zweryfikować z poziomu Zero = Czystego Serca = 100% czystych intencji dla Najwyższego Dobra, czy oczyszczanie Dusz i ich odprowadzanie wykonuje osoba świadoma naturalnych praw i konstrukcji świata energii, wolna od fałszywego pośrednictwa duchowego, dogmatów, podpięć do iluzji wiedzy i mocy z poziomów 4-6. Najważniejsza jest czysta intencja dla Najwyższego Dobra i stabilna wibracja Zero, aby swobodnie poradzić sobie z każdym obciążeniem blokującym Duszy (żyjącej osoby pełne połączenie z kreacją i przekonaniami opartymi na naturalnych wzorcach, a Duszy zmarłej osoby także odejście do Źródła Wszystkiego Co Jest). Najlepiej odprowadzić Duszę od razu. Jednak zdarza się, że Dusze błąkają się między poziomami przez bardzo długi czas, zanim znajdzie się ktoś, kto może im pomóc. Zbłąkane DuszeCzęsto prowadząc sesje z różnymi osobami, można natrafić w ich przestrzeni na podpięte do nich różne zagubione Dusze. Czasem odwiedzając różne przestrzenie, można spotkać zbłąkaną Duszę, której trzeba pomóc (o ile tak wskaże przewodnictwo ze Źródła Wszystkiego Co Jest). Odprowadzam Dusze wtedy, kiedy trzeba. Nie leży to w obszarze moich szczególnych zainteresowań, ale jeśli mogę pomóc za przewodnictwem ze Źródła Wszystkiego Co Jest, robię to chętnie. Każda Dusza jest inna i potrzebuje innego podejścia. To, co je łączy – ogromna wrażliwość, poczucie winy i dezorientacja. Obecność i wsparcie czystej wibracyjnie Istoty Światła działa na Duszę jak balsam. Dusze znacznie szybciej niż ludzie (kreacje) odbierają wibracje, otwierają się i współpracują. Pewnie ta „magia” porozumienia kusi tak wiele osób do pracy z Duszami wiedzieć, że korzystanie z mediumizmu, channelingów i oddawanie pośrednictwa aniołom to także formy oddawania mocy na niższe poziomy energetyczne. Tutaj funkcjonuje również wielu kapłanów i magów. Każdy człowiek, istota i Dusza może łączyć się ze Źródłem Wszystkiego Co Jest bez pośredników. Przy bezpośrednim połączeniu wszelkie istoty podające się za przewodników są zbędne i można sobie je dokładnie obejrzeć z poziomu Zero – ich wibrację, intencje i obciążenia, oraz hologramy, poprzez które próbują oddziaływać na istoty podatne na manipulacje energią. Ciekawy przypadek niekonwencjonalnej sesji z Duszą zmarłej osoby Ostatnio dowiedziałam się o śmierci znajomego. Poczułam, że nie żyje, ale jego Duszy trudno było pogodzić się z tym nagłym wydarzeniem. Bliscy czekają od wielu dni na jego powrót. Jego Dusza zawieszona w przestrzeni błąkała się, nie wiedząc co począć. Zobaczyłam w Internecie ogłoszenie o jego zaginięciu. Ponieważ już wiedziałam, że on nie żyje, prosiłam o przewodnictwo Czystego Światła w sprawie jego Duszy. Okazało się, że mogę mu pomóc. Złożyłam intencję, aby jego ciało zostało wkrótce odnalezione, oraz aby Dusza jego mogła zobaczyć siebie i swoją sytuację oczyma Stwórcy/ Istoty Światła. Po kilku minutach przyjacielskiej rozmowy, jego Dusza gotowa była zaakceptować śmierć. Znajomy za życia był ateistą i nie miał sprecyzowanych poglądów na temat życia po śmierci. Bał się iść, ponieważ widział tylko próżnię i ciemność. Moim zadaniem było ochronić jego Duszę przed negatywnymi hologramami i przeprowadzić do miejsca, w którym odbierze go Świetlana Rodzina. Zanim zgodził się pójść, poświęciłam tyle czasu, ile było potrzeba, aby oczyścić na wszystkich poziomach całe jego pole energetyczne z ciężaru negatywnych przekonań, poczucia winy. Wokół nas zebrały się Istoty Światła, które wspierały proces. Za życia mój znajomy był człowiekiem bardzo liberalnym. Zaskoczyło go jednak mocno, że może kląć i wyrzucać z siebie swobodnie niecenzuralne myśli, a Źródło Wszystkiego Co Jest i Istoty Światła nie bulwersują się tym 🙂 Wyjaśniłam mu, że proces oczyszczania polega na szczerości. Opróżniamy to, co jest, tak jak jest. Bez owijania tego w bawełnę. Negatywne emocje to tylko śmiecie. Potrzebna była mu także sesja krzyku w moim wykonaniu, aby uwolnić cały stłumiony żal, gniew, bezsilność i móc rozerwać inne kajdany emocji, którymi spętana była jego Dusza. Stałam na środku salonu i krzyczałam z nim i dla niego. Pierwszy raz udało mi się zrobić sesję takiego „śpiewu” dla kogoś. Słyszałam dokładnie w przestrzeni dźwięki i pozwalałam, aby przepływały przez moje ciało. Bez względu na to, czy był to krzyk, lament i pisk. Gdy uwolnił się z obciążeń i poczuł się gotowy, poprosił na koniec, abym puściła mu kilka utworów z lat 70, bo wtedy się urodził. Pierwszy raz podczas pracy z energią leciała taka muzyka. Pierwszy raz trafiłam na Duszę, której ostatnim życzeniem było odejść przy dźwiękach rocka…Słuchaliśmy Deep Purple – Child in Time, w wersji koncertowej live in Japan… i nasze Dusze trzymając się „za ręce” mknęły do Centralnego Słońca. Wydawał mi się ciężki jak na Duszę po oczyszczaniu, ale cieszyłam się, że na tyle lekki, aby swobodnie odbyć podróż w wibracji Zero. Wiedziałam, że jest mi bardzo wdzięczny za to, że przyszłam i zaopiekowałam się jego Duszą, zapewniając maksymalny komfort. Dotąd wydawało mu się, że praca z energią to jakaś ezoteryczna papka o aniołach i demonach, z tęczą, szamańskimi bębnami, jednorożcami. Albo z egzorcyzmami, święconą wodą i Jezusem. Cieszę się, że był otwarty na prostotę energii Czystego Światła i na naturalny proces – bez teatrzyku, rytualizmu i innych cyrków. Jedynym elementem rytualnym jest zawsze świeca intencyjna. Pomaga to skupić dotarliśmy do Centralnego Słońca, upewniłam się, że odbiera go właściwa Istota Światła. Gdy oddalili się do Źródła, z głośników rozbrzmiało Led Zeppelin – Stairway to Heaven. Samo się włączyło. Nigdy wcześniej ta piosenka nie zrobiła na mnie takiego wrażenia jak wtedy. Widziałam uśmiechniętą, promienną Duszę mojego znajomego i wiedziałam, że to było bardzo wyjątkowe doświadczenie. Jestem mu wdzięczna za przełamanie konwenansów i pełne zaufanie, którym jego Dusza mnie obdarzyła. To bardzo ułatwiło mi przykładzie tej prostej historii można powiedzieć, że odprowadzanie Duszy jest jak przyjacielski gest bezwarunkowej Miłości – tu nie potrzeba teatrzyku, szamanizmu, medytacji i specjalnych przygotowań. Wystarczy czysta świadomość, wiedza i czysta intencja płynąca z Serca. Inne teksty, które mogą Was zainteresować (kliknij w tytuł, aby przejść do treści artykułu)Dusza, relacja z Duszą, współpraca z DusząPoziomy energetyczne – podstawowa wiedza w pracy z energią Rodzaje mocy. Skąd pochodzi moc energetycznaPoziomy rozwoju Duszy Odporność na ataki energetyczneRole bólu i mechanizmy generująceCzym różni się praca energią z poziomu Źródła od new age, ezoteryki i magii? Pomiar wibracji (potencjału energetycznego) 25 wskazówek jak używać mocy Wszystko o świecach intencyjnych Życie pomiędzy częstotliwościami Wewnętrzna bogini. Pierwotna żeńska mocStara Ziemia. Nowa Ziemia. Medycyna wibracyjna Praca Czystym Światłem jako terapia naturalna Prawidłowe obrazowanie Praca zarobkowa z energią i rozdawnictwo energetyczne Zobacz 7 odpowiedzi na pytanie: Czy psy tez idą do nieba ? Pytania . Wszystkie pytania; Sondy&Ankiety; Kategorie . Szkoła - zapytaj eksperta (1784)
To nie są sprawy dla dzieci Helena ma 63 lata, pochodzi z rodziny wielodzietnej. Było ich w domu sześcioro, oprócz niej jeszcze siostra i czterech braci. – Rodzeństwo to jedna z najlepszych rzeczy na świecie – twierdzi kobieta. Właśnie dlatego tak żałuje, że jej syn jest jedynakiem. – Niestety nie mogłam mieć więcej dzieci. Chciałam, ale nie mogłam – przyznaje. Pamięta, jak bardzo bała się, kiedy jej syn nastolatek rozpoczął naukę w szkole na Śląsku, kilkaset kilometrów od domu. – Nie wiedziałam, co się z nim dzieje, wtedy nie wszędzie były telefony. Bałam się, że wpadnie w złe towarzystwo albo nie będzie sobie radził z nauką i zamiast szukać pomocy w domu, wpadnie na jakiś głupi pomysł – opowiada. Tak naprawdę Helena zniosłaby każdy pomysł syna z wyjątkiem jednego: samobójstwa. – Pamiętam, co się stało z moją matką po tym, jak znaleźliśmy Staszka ze sznurem na szyi. Wiedziałam, że ja bym tego nie przeżyła – mówi kobieta. Staszek był starszym bratem Heleny. Kiedy "to" się stało, ona miała 10 lat, on 19. – Nikt o tym ze mną nie rozmawiał. Raz tylko zapytałam drugiego brata, czy Staszek był nieszczęśliwy? Odpowiedział, że to nie są sprawy dla dzieci i żebym z nikim nie rozmawiała o tym, co się stało. Posłuchałam, ale ludzie i tak wiedzieli. Wiedzieli i komentowali, choć u nas w domu tego tematu nie było. W domu Heleny nie rozmawiało się również o tym, co po śmierci Staszka stało się z ich matką. – Zaczęła chorować. Nie wiem na co. Całymi dniami leżała w łóżku, nie wolno jej było przeszkadzać. Mną zajmowała się siostra i bracia – wspomina kobieta. Wśród tych braci był Marian. Najstarszy z rodzeństwa, mądry, poważny, wcześnie zaczął pracować, by pomóc rodzinie. 9 lat temu Helena odebrała telefon od jego żony: "Twój brat nie żyje, przyjedź na pogrzeb. Znalazłam go w garażu". – Nie mieliśmy wielkiego kontaktu – przyznaje kobieta. – Wysyłaliśmy sobie kartki na święta, czasem rozmawialiśmy przez telefon, spotykaliśmy się tylko raz w roku. Najwięcej opowiadał o synach. Cieszył się, że im się powodzi, że założyli rodziny, że mają dzieci. Rzadko wspominał o żonie. Pewnie dlatego, że akurat w małżeństwie mu nie wyszło, wiem, że się kłócili. Ale czy to jest powód, żeby się wieszać? – Helena przyznaje, że najbardziej szkoda jej synów brata. – Trzech dorosłych mężczyzn: przystojnych, porządnych, energicznych. Na pogrzebie ojca szli skuleni, bladzi. Jeden w dwa dni posiwiał. Takich rzeczy nie robi się dzieciom. Dlaczego nie chciał żyć? Dlaczego mi to zrobił? Kazimierz Ździebło, psycholog i psychoterapeuta z Dolnośląskiego Centrum Psychiatrii i Psychoterapii SUPER-ego we Wrocławiu, zwraca uwagę, że samobójstwo nie dotyczy tylko osoby, która je popełniła. Ma wpływ również na rodzinę, sąsiadów, znajomych, kolegów z pracy. – Jest niczym fala uderzeniowa, która rozpryskuje się na boki. Najbardziej dotyczy tych, którzy z daną osobą byli najbliżej, ale tak naprawdę nie omija nikogo, kto miał z nią jakiekolwiek relacje – mówi Kazimierz Ździebło. – W przypadku normalnej śmierci, na przykład z powodu choroby, ludzie mają czas, by się na nią jakoś przygotować, oswoić, pożegnać. W przypadku samobójstwa tej szansy nie ma, a dodatkowo pojawia się mnóstwo pytań, dla których wspólnym mianownikiem jest słowo "dlaczego?". Dlaczego to zrobił? Dlaczego teraz? Dlaczego mnie zostawił? Dlaczego nie chciał żyć? Na te pytania odpowiedzi niestety nie ma. Nawet jeśli samobójca zostawił list, on najczęściej niczego nie wyjaśnia, a ludzie nie lubią żyć w próżni, w braku wiedzy czy niepewności, szczególnie jeśli dotyczy ona kwestii nieodwracalnych. Sprawy pogodzenia się ze stratą nie ułatwia również obwinianie siebie za to, co się stało, ani złość pojawiająca się w stosunku do osoby, która odebrała sobie życie. Ta złość ma związek z pytaniem: "Dlaczego mi to zrobił lub zrobiła? Dlaczego zostawił/zostawiła mnie samą?". Kazimierz Ździebło zwraca również uwagę, że śmierć samobójcza pociąga za sobą żałobę inną niż śmierć "zwyczajna". Zazwyczaj występuje pięć jej etapów: zaprzeczenie, gniew, targowanie, depresja i w końcu akceptacja, czyli pogodzenie ze stratą. – W przypadku śmierci samobójczej te etapy mogą się mieszać, niekoniecznie występują po kolei. Bardzo często zdarza się również tak, że ludzie zatrzymują się gdzieś na początku i nie są w stanie iść dalej, zwłaszcza że do bardzo trudnych emocji związanych z samobójstwem kogoś bliskiego dochodzą jeszcze dodatkowe, takie jak wstyd i poczucie społecznego naznaczenia – tłumaczy Kazimierz Ździebło. – Osoby bliskie mają wrażenie, że całe otoczenie wini ich za to, co się stało. No bo jak to, był jakiś problem, a nikt z rodziny, z tych najbliższych osób, go nie dostrzegł? To dodatkowo utrudnia pogodzenie się z tym, co się stało i powoduje, że ludzie latami nie potrafią wrócić do normalnego funkcjonowania. Cały czas obwiniają siebie za to, co się stało. Śmierć zamiast niedzielnego obiadu Iwona jest księgową. O tym, co będzie robić zawodowo, zdecydowała już jako nastolatka. – Wiedziałam, że w tym zawodzie zawsze znajdę pracę, a najbardziej na świecie zależało mi na tym, żeby zarabiać i mieć własne pieniądze – tłumaczy. Te pieniądze miały ją ustrzec przed losem, jakim żyła jej matka. – Całe życie spędziła w domu, opiekując się mną, bratem i naszym pijanym ojcem – opowiada Iwona, która zaraz po maturze wyprowadziła się do innego miasta. – Chciałam uciec z tego piekiełka, w którym żyłam od urodzenia. Sądziłam, że już nic gorszego nie może mnie spotkać. Jednak 5 lat temu Iwona zupełnie niespodziewanie z piekiełka wpadła do piekła. – Miałam dobrą pracę, poszłam na terapię dla DDA i powoli zaczynałam sobie radzić z demonami przeszłości. Poza tym zmarł mój ojciec. Oczywiście było mi smutno, ale czułam też ulgę, zwłaszcza kiedy myślałam o mamie, na którą ojciec nieraz podniósł rękę. Sądziłam, że teraz będzie jej się łatwiej żyło – tłumaczy Iwona. Tamtej kwietniowej niedzieli wyszła z domu przed południem. Już z samochodu zadzwoniła do mamy. Nie odebrała, ale Iwona pomyślała, że pewnie jest zbyt zajęta robieniem obiadu. Pierwszy niepokój poczuła, gdy okazało się, że drzwi do mieszkania są zamknięte, a na dzwonek nie ma żadnej reakcji. Otworzyła własnym kluczem. – Najpierw pomyślałam, że śpi. Właściwie od początku coś mi nie pasowało, może przez tę ciszę, bo mama zawsze słuchała radia, ale naprawdę bardzo chciałam, żeby spała – Iwona mówi, że choć minęło już 5 lat, do dziś nie może uwierzyć, że matka zdecydowała się połknąć garść środków nasennych i uspakajających. – Nie wiem, dlaczego to zrobiła. Tysiąc razy zadawałam sobie pytanie, gdzie popełniłam błąd? Jestem pewna, że mogłam jej pomóc, mogłam ją uratować. Dlaczego niczego nie zauważyłam? Przecież samobójstwa nie popełnia się z dnia na dzień, takie coś się planuje. Jak długo ona je planowała? Ile razy wysyłała mi jakieś sygnały? Byłam najbliższą jej osobą, a niczego nie zauważyłam. Niczego! Jak to możliwe? Iwona przyznaje, że często myśli o sobie jako o córce, która zawiodła. Jest pewna, że inni – brat, bratowa, dalsza rodzina, sąsiedzi – także tak sądzą. – Dlatego, jeśli nie muszę, nie opowiadam, co tak naprawdę się stało. W pracy powiedziałam, że moja mama zmarła, ale nie wyjaśniłam, w jaki sposób. Dzięki temu przynajmniej w biurze nie czuję na sobie tych oskarżycielskich spojrzeń i uwag o córce, która nawet własnej matce nie potrafiła pomóc. Czasy sukcesu nie lubią smutku Co może zrobić osoba, której ktoś bliski popełnił samobójstwo? Jak sobie pomóc? – Najważniejsze to nie izolować się – przekonuje Kazimierz Ździebło i doradza, by nie bać się szukać pomocy u specjalisty: psychologa lub terapeuty. Na pewno warto iść do ośrodka pomocy kryzysowej, a w większych miastach rozejrzeć się za grupami wsparcia. Czasem ulgę i pogodzenie z tym, co się stało, daje już kilka czy kilkanaście spotkań z grupą lub specjalistą. – Ale też warto dać sobie czas – uważa Ździebło. – Dzisiejszy świat przyspiesza i w naszej świadomości przyspiesza także kwestia przeżywania, również żałoby. Chcemy ją mieć za sobą szybko, bezboleśnie i sprawnie pójść dalej. Jeśli to się nie udaje, jesteśmy zaniepokojeni, ale niepokoimy również otoczenie: "Dlaczego on taki smutny, przecież to już trzy miesiące?". Czasy sukcesu nie lubią smutku. A żałoba potrzebuje czasu. Nasza kultura nieprzypadkowo wykształciła okres dwunastu miesięcy jako czasu niezbędnego, aby mentalnie się pożegnać. A teraz? W teraźniejszości, w której żyjemy, najlepiej, aby wszystko odbywało się szybko, sprawnie, bezboleśnie, bez wysiłku. Tak się jednak nie da. Dlatego specjaliści przekonują, by dać sobie prawo do tego, by smutek związany z żałobą po prostu trwał. – Tak samo trzeba pozwolić sobie odreagować złość na osobę, która dokonała samobójstwa – dodaje Kazimierz Ździebło. – Niektórym pomoże pewnie krzyk, nawet w obecności innych ludzi, ktoś inny będzie wolał popłakać, opowiedzieć o swoich emocjach, albo wręcz przeciwnie, konsekwentnie będzie tego tematu unikał. To są kwestie indywidualne, które trzeba uszanować. Na pewno warto być z osobą, która straciła kogoś w wyniku śmierci samobójczej. Nie po to, by udzielać jej rad, ale by po prostu czuła naszą obecność i wsparcie.
Książka Notatki samobójcy autorstwa Ford Michael Thomas, dostępna w Sklepie EMPIK.COM w cenie . Przeczytaj recenzję Notatki samobójcy. Zamów dostawę do dowolnego salonu i zapłać przy odbiorze!
Czy człowiek który popełnił samobójstwo może iść do nieba?? Autor Wiadomość Dołączył(a): So lut 28, 2009 15:22Posty: 345 No cóż, chyba taka odpowiedź musi mi wystarczyć =) Ale jeszcze jedno, nie jestem katolikiem, jak popełnię samobójstwo to Kościół pomodli się też za mnie? _________________leć wysoko! prosto pod sztandar WOLNOśCI!Nigdy nie ufaj maszynom... i kobietom. Śr mar 18, 2009 15:12 ThinAir Dołączył(a): Pt sty 09, 2009 13:41Posty: 125 Na to możesz liczyć. _________________ Śr mar 18, 2009 15:16 szumi Moderator Dołączył(a): Pt sty 04, 2008 22:22Posty: 5619 Lot Orła napisał(a):Ale jeszcze jedno, nie jestem katolikiem, jak popełnię samobójstwo to Kościół pomodli się też za mnie? Ale nie jesteś katolikiem, bo nie jesteś ochrzczony w Kościele Katolickim, czy po prostu "przestałeś" uważać się za katolika? Bo jak jesteś ochrzczony w Kościele Katolickim, to zawsze już w nim będziesz i Kościół zawsze się za Ciebie modli. Podczas każdej Eucharystii. _________________Η αληθεια ελευθερωσει υμας... Veritas liberabit vos... Prawda was wyzwoli... (J 8, 32b) Śr mar 18, 2009 16:41 Killim Dołączył(a): Śr mar 18, 2009 16:07Posty: 17 Moim zdaniem wszystko zależy od okoliczności. Bo gdy np. ktoś jest już zniszczony psychicznie, wręcz szalony nie czyni tego by np. uciec przed problemami, a z owego szaleństwa/bezsilności. Śr mar 18, 2009 17:15 Anonim (konto usunięte) Kościół katolicki zawsze nauczał, że do nieba 'wisielce' nie idą. Dawniej jeżeli ktoś się powiesił, ksiądz odmawiał mu pochówku. Argumentowano to, tak, że życie jest darem od Boga i nie wolno go odrzucać. Teraz to się oczywiście zmienia, zmienia się też podejście KK. Co mnie w sumie nie dziwi. Pt mar 20, 2009 22:51 saxon Dołączył(a): Pn cze 01, 2009 10:00Posty: 5103 User napisał(a):Kościół katolicki zawsze nauczał, że do nieba 'wisielce' nie idą. Zatem na podstawie:Regulamin napisał(a):§ II: Prawa i obowiązki użytkownika:3. (...)Poglądy, jeśli stanowią oskarżenia, powinny zawierać argumenty, a nie jedynie nie podlegające dyskusji stanowiska. Ciężar dowodzenia oskarżenia spoczywa na oskarżającym, a brak dowodu jest równoznaczny z oszczerstwem. Poproszę o udowodnienie tego - w przeciwnym razie zostanie to uznane za oszczerstwo i w konsekwencji spowoduje usunięcie oczerniającego z forum. Pt mar 20, 2009 23:14 zenon52 Dołączył(a): N lip 24, 2011 14:37Posty: 440 Re: Czy człowiek który popełnił samobójstwo może iść do nieb Po pierwsze kto może wyręczać Boga, kto pójdzie do nieba. Po drugie samobójstwo jako ucieczka przed karą i samobójstwo w wyniku choroby psychicznej (np depresji) popełnione nie w pełni świadomie to dwie różne rzeczy. Kolejna sprawa, za wiekszość samobójstw jestesmy współodpowiedzialni np. nie okazując miłosierdzia wzgledem takiej osoby-rozmową, zrozumieniem. A więc egoizm człowiek i pycha powoduje, że ocenia drugiego. Nie osądzajmy bo sami będziemy oceniani. Wt sty 03, 2012 23:52 zenon52 Dołączył(a): N lip 24, 2011 14:37Posty: 440 Re: kanap napisał(a):Odpowiedz brzmi , może - polecam książkę Wilhelma Huenermanna Święty i diabeł jest o świętym proboszczu z Ars ale jest wzmianka o kobiecie ,która po samobójczej śmierci męża była w rozpaczy i przypadkiem słysząc o proboszczu Janie Mari Vianney postanawia udać się do Ars po przybyciu ma wiele problemów aby dostać się do proboszcza tłum wiernych z całej Francji odwiedzają to miejsce ale kiedy się jej to udaje bez słowa wyjaśnień zaraz po spojrzeniu na ta kobietę (nie znając jej ) Vianney mówi nie martw się twój mąż został zbawiony (i tutaj wyjaśnia powody zbawienia , więcej [jakieś dwa zdania , które wyleciały mi z głowy a nie chce mi się ich szukać] w książce).Proszę jest odpowiedz. W średniowieczu np nie chowano samobójców ponieważ Kościół dysponował bardzo słabą wiedzą lub jej brakiem z zakresu psychologi rozwiniętej pod koniec 19 wieku. Wt sty 03, 2012 23:55 Anonim (konto usunięte) Re: Czy człowiek który popełnił samobójstwo może iść do nieb Kiedyś już o tym pisałam. Samobójstwa nie popełnia się z pełną świadomością tego czynu. Instynkt życia jest silny. Planowanie samobójstw jest jednym z objawów klinicznych niektórych zaburzeń psychicznych. Psychologia opisuje zawężanie się pola świadomości w przypadku myślenia o samobójstwie, tak,że w końcu staje się to dominującą i obsesyjną myślą człowieka. Jeśli nie ma pełnej świadomości popełnianego grzechu, nie ma grzechu ciężkiego. Poza tym człowiek spadając z 10 piętra możesz jeszcze zawołać: Boże przebacz!Są więc uzasadnione przesłanki, że wierzymy w zbawienie tych ludzi. Śr sty 04, 2012 0:09 Wyświetl posty nie starsze niż: Sortuj wg Nie możesz rozpoczynać nowych wątkówNie możesz odpowiadać w wątkachNie możesz edytować swoich postówNie możesz usuwać swoich postówNie możesz dodawać załączników
98 개의 정답 질문에 대한: "pierwsza lekcja wf po wakacjach - pierwsza lekcja po wakacjach"? 자세한 답변을 보려면 이 웹사이트를 방문하세요. 2922 보는 사람들
Przesunięty przez: vialink | 2009-07-25, 00:16 slow Moderator Wiek: 31 Doł±czyła: 15 Gru 2008 Sk±d: Barcelona Wysłany: 2009-07-26, 23:26 Nie zabijaj. Radzi?abym jednak przypomnie? sobie ,?e nikt nie pope?nia samobójstwa bez powodu i nie s?dze,aby wi?kszo?? z nas potrafi?a to zrozumie?. Jak osoba ,która dozna?a tyle cierpie? mog?aby w oczach waszego Boga zas?ugiwa? na wieczne pot?pienie tylko dlatego ,?e zabrak?o jej si? do ?ycia ? _________________Drugs&hugs. Grafik Wymiatacz Ten z?y! ImiÄ™: Sebastian Wiek: 31 Doł±czył: 01 Lis 2008 Sk±d: Elbl±g Wysłany: 2009-07-27, 03:52 Czy samobójcy id? do nieba? A czy w Biblii jest napisane, ?e ludzie po ?mierci id? do nieba. Prócz chrze?cijan namaszczonych Duchem Bo?ym. _________________"Nie my?l jak wiele ju? zrobi?e? ale ile Ci jeszcze zosta?o" Nosferatu Hiper wymiatacz Wys?annik dobra ImiÄ™: Adolf Wiek: 22 Doł±czył: 06 Kwi 2009 Wysłany: 2009-07-27, 05:06 Kometa napisał/a:Jak osoba ,która dozna?a tyle cierpie? mog?aby w oczach waszego Boga zas?ugiwa? na wieczne pot?pienie tylko dlatego ,?e zabrak?o jej si? do ?ycia ? Proste, ka?dy musi nie?? swój krzy? i co? tam jeszcze by?o. cretultix Pogromca postĂłw Wiek: 34 Doł±czył: 05 Lip 2009 Wysłany: 2009-07-27, 10:03 Grafik napisał/a:Czy samobójcy id? do nieba? A czy w Biblii jest napisane, ?e ludzie po ?mierci id? do nieba. nie jestem pewien czy co? takiego jak niebo wogóle wyst?puje w pi?mie ?wi?tym, w ka?dym razie bior?c pod uwag? tradycje Judaistyczna to wszyscy zmarli le?? w ziemi i czekaj? na s?d ostateczny, nie jestem pewien ale zdaje si? ?e s? dwa efekty tego sadu albo ?ycie wieczne, albo nieistnienie. Grafik napisał/a: Prócz chrze?cijan namaszczonych Duchem Bo?ym. Nie, te 144 000 wzi??y si? z apokalipsy ?wi?tego Jana rozdzia? 7. I nie chodzi tu o chrze?cijan tylko Żydów po 12 000 z ka?dego z 12 rodów _________________Jedynymi lud?mi na ziemi, którzy nie widzieli Chrystusa i jego nauk jako przekazu pokoju s? chrze?cijanie. Mohandas Karamchand Gandhi Mariko:) User :* ImiÄ™: Maria Wiek: 31 Doł±czyła: 19 Maj 2009 Wysłany: 2009-07-27, 10:26 Chrze?cijanie otrzymali od Boga dekalog- 10 przykaza? bo?ych i tam znajduje si? jedno przykazanie. Dok?adnie 5. Nie zabijaj. Kiedy pope?nimy samobójstwo to tak jakby?my zdradzili siebie samego. Jak sobie wybaczymy ten czyn Bóg b?dzie si? radowa? i wpu?ci nas do nieba. Agyness Wymiatacz ImiÄ™: Basia Doł±czyła: 04 Maj 2009 Wysłany: 2009-07-28, 11:00 Siostra zakonna nam mówi?a ?e nie id?, dlatego ?e z?amali przykazanie nie zabijaj. M?odyDuchem Pogromca postĂłw Wiek: 30 Doł±czył: 02 Mar 2009 Sk±d: Kęty/Lublin Wysłany: 2009-07-28, 11:32 blanka12 napisał/a:Siostra zakonna nam mówi?a ?e nie id?, dlatego ?e z?amali przykazanie nie zabijaj. Ale tu ju? by?o napisane (i to pewnie nie raz), ?e samobójcy, podczas samobójstwa nie maj? pe?nej ?wiadomo?ci i dlatego mog? i?? do Nieba _________________“Nie mam co do tego ?adnej w?tpliwo?ci, ?e ?wiat istnieje tylko dzi?ki modlitwie chrze?cijan”. (Arystydes z Aten) Macie takich ksi??y, jakich sobie wymodlili?cie. Dofova StaĹ‚y User Doł±czyła: 26 Lip 2009 Wysłany: 2009-07-28, 14:12 Moja katechetka mówila, ze moga isc do nieba, ale najpierw musza isc do czyscca na tyle lat ile zostalo im na ziemi. _________________Atrakcyjne my?li nale?? do oszustów. - William Blake StaĹ‚y User ed gein ImiÄ™: ed gein Doł±czył: 10 Sie 2009 Wysłany: 2009-08-12, 16:52 w ?redniowieczu obowi?zywa? obyczaj obcinania g?ów samobójcom ?eby nie wstali z grobu _________________Uciekam przed tym, co mnie goni i goni? tego, co przede mn? ucieka. clamat User Doł±czył: 09 Mar 2012 Wysłany: 2012-03-09, 17:02 Re: Czy samobójcy id? do nieba? malinkaa napisał/a:Jak my?licie, czy samobójcy id? do nieba? Czy Bóg mo?e skaza? na pot?pienie cz?owieka, który nie mia? ju? si?y dalej ?y?, by? chory psychicznie, w depresji, za?amany, przeros?y go jego w?asne problemy? Co si? dzieje z takimi lud?mi po ?mierci? Witam....jako niedosz?y samobójca zmaga?am si? z tym pytaniem....z teologicznego punktu widzenia Bóg nie skazuje samobójców na wieczne pot?pienie....maj? oni tak? sam? szans? na Niebo jak ci którzy odchodz? dobrowolnie..... Crusher Wymiatacz ImiÄ™: Pawe? Wiek: 30 Doł±czył: 10 Gru 2010 Sk±d: Gdynia Wysłany: 2012-03-09, 20:06 Ja bym ten temat zostawi? i go nie ci?gn??, bo wi?kszosc odpowiedzi tutaj to stek bzdur. Dlaczego? Bo ka?dy przypadek jest inny, a nikt nie jest Bogiem i nikt nie wie czy kto? bedzie pot?piony, czy nie. Jedno jest pewne- ka?dy b?dzie s?dzony indywidualnie, a samobójca umrze w grzechu ci??kim. Cytat: 1Kor 10:13 Pokusa nie nawiedzi?a was wi?ksza od tej, która zwyk?a nawiedza? ludzi. Wierny jest Bóg i nie dozwoli was kusi? ponad to, co potraficie znie??, lecz zsy?aj?c pokus?, równocze?nie wska?e sposób jej pokonania, aby?cie mogli przetrwa?. Niestety wiekszo?? ludzi mówi, ?e "nie ma si?y, nie daje rady" podczas gdy drzemie w nich jeszcze ogromny zapas si?y. Trzeba tylko walczy?, aby j? odnale?? i walczy?, aby wyj?? z bagna, w które si? wpad?o. Ludzie, cz?sto, skupiaj? si? na sobie i maja mylne my?lenie i za?amuj? si?, zamiast szuka? racjonalnych rozwi?za?. Savoyen StaĹ‚y User Wiek: 30 Doł±czył: 13 Kwi 2010 Sk±d: Wrocław Wysłany: 2012-03-10, 08:23 W sumie podpisz? si? pod s?owami Crushera, dodam par? rzeczy: Ci??kie zaburzenia psychiczne, strach lub powa?na obawa przed prób?, cierpieniem lub torturami mog? zmniejszy? odpowiedzialno?? samobójcy (KKK 2282). Nie powinno si? traci? nadziei dotycz?cej wiecznego zbawienia osób, które odebra?y sobie ?ycie. Bóg, w sobie wiadomy sposób, mo?e da? im mo?liwo?? zbawiennego ?alu. Ko?ció? modli si? za ludzi, którzy odebrali sobie ?ycie (KKK 2283). I zacytuj? z pewnej z pewnej strony: "Gdy pewien cz?owiek pope?ni? samobójstwo rzucaj?c si? z mostu do rzeki ?wi?ty proboszcz z Ars, Jan Maria Vianey odpowiedzia? jego zrozpaczonej ?onie: Mi?dzy mostem a wod? mia? jeszcze do?? czasu, aby prosi? o Bo?e mi?osierdzie. Nigdy nie wiemy do ko?ca co rozgrywa si? w sercu cz?owieka." Gość Niedzielny Franciszek Kucharczak Brittany odeszła, wychodzą demony Komentarze. No i, rzecz jasna, główny rozgrywający – jak to maiła objawione i powiedziała polska ciotka polskiego malarza Jacka Malczewskiego ( jego obraz omawiałem kiedyś na maturze ) To kontekście tego powiedzenia i tej sytuacji, trzeba wyznać co mówią zapytał(a) o 20:47 Kiedy popełnie samobójstwo, to mogę trafić do Nieba? (religia chrześcijańska)No, bo ja już nie wytrzymuje, planuję rzucić się pod pociąg, koleżanka będzie mnie wspierać, będzie przy mnie, już jesteśmy umówione na sobotę, jeszcze nie wiem dokładnie na którą godzinę (jutro w szkole się z nią dokładnie umówię), ale pewnie jakoś z rana, bo chcę mieć, to już jak najszybciej z w internecie, że samobójca będzie potępiony, a na innej stronie było, że można zostać zbawionym przez Boga więc już sama nie koleżanka pocieszyła mnie, że ja napewno trafie do Nieba, bo byłam za dobra, żeby trafić do wiadomo ona tego nie wie, tak jak wy, więc tylko napiszcie WŁASNE SWOJE typu:"Trafisz pewnie na cmentarz..","Czemu chcesz się zabić?", "Nie zabijaj się!", "Jesteś głupia ... Wiesz jak, to będzie bolało?" i tego typu usuwam, a zresztą i tak, to zrobię tylko chcę wiedzieć jaki los mnie czeka po dla mnie bardzo ważne!Mogę się nawet modlić dzisiaj całą noc, a jutro po południu, wieczorem, znowu całą noc,a w sobotę, aż do popełnienia proszę o odpowiedzi, z góry dziękuję bardzo za pomoc. Odpowiedzi Asiax33 odpowiedział(a) o 20:56 twoja "przyjaciółka" chcę cie wspierać to za przeproszeniem jest idiotką a nie powinna cie przed tym chronić,a nie pomagać ;/ zabijaj się,bo najcenniejszy dar to właśnie te życie,i trzeba je wykorzystać do jest trudno,ale trzeba się z tym sobie,co poczują twoi najbliżsi,twoja rodzina...o nich pewnie nie myślałaś co nie ?4."To dla mnie bardzo ważne!Mogę się nawet modlić dzisiaj całą noc, a jutro po południu, wieczorem, znowu całą noc,a w sobotę, aż do popełnienia samobójstwa." ty myślisz,że jak pomodlisz się kilka razy to wszystko będzie ok? to jesteś chyba bardzo się jak jakieś durne dziecko... blocked odpowiedział(a) o 20:53 Powiem tak jeśli chciałabys sie na prawdę zabić to byś nie martwiła sie czy pójdziesz do nieba czy do piekła . Po drugie samobójcy nigdy nikomu raczej nie mówią ,że chca sie zabić (chodzi o ludzi z realu ) A po trzecie to rób co chcesz znam ten ból gdzy chcesz sie zabić . I jeszcze pójdziesz do niebo jeśli byłaś życzliwa miła pracowita a do piekła jeśli robiłaś wszystko co najgorsze . A juz tak na sam koniec to powiem ,że pójdziesz (raczej) do piekła bo Bóg to może odebrac tak ,,że nie szanujesz tego co ci dał ZYCIA blocked odpowiedział(a) o 21:23 Nie chcę nic mówić, ale masz 12 lat, nawet nie zasmakowałaś życia. Wiesz ile rzeczy cię ominie? Ty sobie nawet tego nie wyobrażasz. Chociaż może powiedz jakie to ty masz wielkie problemy, że chcesz się zabić! A propo "przyjaciółki" - serio, osoba która chce żebyś umarła raczej nie jest twoją przyjaciółką! Tygrysh odpowiedział(a) o 20:49 Przepraszam, ale jesteś masz się już zabijać, to nie bierz ze sobą nikogo. Dziewczyna będzie miała schizy i pewnie psychiatrę na karku do końca zdaniem samobójcy nie trafiają do piekła. Ale to tylko moje zdanie. Konan357 odpowiedział(a) o 20:51 Jak dla mnie z wszystkim można sobie poradzić ale trafisz do piekła bo sambobójstwo to zwycięstwo szatana i nie po to Bóg tworzył ludzi żeby się zabjali. Zresztą nie chce cię dobijać ale pomyśl co poczują rodzice kiedy zobaczą Cię martwą oni wychowwali Cię i kochają! Nie wybaczyli by sobie tego że popełniłaś samobójstwo ! Zasatnó się nad tym blocked odpowiedział(a) o 21:27 Nie możemy być tego pewni, zadecyduje o tym Bóg, jeżeli istnieje. Kościół katolicki przez wiele wieków odrzucał możliwość zbawienia wobec samobójców, ale ostatnimi czasy zmienił swoje stanowisko uzasadniając to tym, iż samobójca nie może być poczytalny i zdrowy psychicznie w takim stopniu jak przciętny człowiek. Jeśli chodzi o moje osobiste zdanie, to uważam, że samobójstwo to ciężki grzech, ale nie cięższy niż morderstwo, a samobójca może trafić do raju (jeżeli tylko istnieje takie miejsce). Ale, jak wspomniałam na początku, zależy to od samego Boga. Jeśli jest Bogiem jakiego znam - wybaczy Ci, ale będzie Chcesz to zrobić swojej rodzinie? Jeżeli potrzebujesz pomocy, chętnie mogę z Tobą pogadać. Życie nigdy nie jest aż tak złe, żeby nie dało się nic z nim zrobić. Jest jak glina, z której możesz ulepić co Ci się żywnie podoba. Jeżeli upadła i się zabrudziła, to należy ją oczyścić. blocked odpowiedział(a) o 00:19 Kiedy ktoś popełnia samobójstwo, popełnia grzech ciężki - śmiertelny, a więc sam skazuje się na karę potępienia. Ale w wielu przypadkach samobójcami są osoby chore psychicznie, także nie popełniają grzechu, ponieważ nie robią tego świadomie i dobrowolnie. Wniosek: jeśli jesteś chora psychicznie, to masz szansę na niebo, a jeśli nie, to piekło. blocked odpowiedział(a) o 18:12 To ma być koleżanka?Która nie potrafi namówić cię na to żebyś nie popełniała już masz sie zabić to jej nie bierz! ona może byc oskarżona. że wiedziala i nikomu nie powiedziała, potem będzie mieć wyrzuty sumienia, skonczy u psychiatry blocked odpowiedział(a) o 22:18 Nie chcę Cię straszyć,ale gdy sama się zabijesz pójdziesz do piekła. Nie rób tego! Amithi odpowiedział(a) o 13:36 Samobójca zostaje na ziemi jako kara. Błąka się po niej. nie ważne jak ci życie daje po dupie musisz żyć dalej i nie poddawać się życie jest testem który każdy musi przejść za samobójstwo pójdziesz do piekła ale wytrwaj wytrwaj do śmierci naturalnej bądz dobrym człowiekiem a będzie ci dane zaznać wiecznego zbawienia blocked odpowiedział(a) o 22:41 nie popelniaj samobojstwa.. jak nie chcesz zyc z jakiegos powodu .. to nie odrazu samobojstwo. Potnij sie to ci ulży... mi pomoglo :) Lepiej tego nie rób od razu poczekaj,potnij się (ale nie do śmierci) to pomoże A jak już idzie z tobą kol niech ona też to zrobi inaczej cię będzie miała na sumieniu wg mnie Pomijając tę część, że to co robisz jest zwyczajnie nielogiczne - samobójcy raczej nie trafiają do Nieba. To tak jakby zaprzeczenie tego, że Bóg ma władzę nad naszym życiem i śmiercią. Przemyśl to jeszcze ;) Zenobia odpowiedział(a) o 00:01 [LINK]KKKSamobójstwo2280 Każdy jest odpowiedzialny przed Bogiem za swoje życie, które od Niego otrzymał. Bóg pozostaje najwyższym Panem życia. Jesteśmy obowiązani przyjąć je z wdzięcznością i chronić je ze względu na Jego cześć i dla zbawienia naszych dusz. Jesteśmy zarządcami, a nie właścicielami życia, które Bóg nam powierzył. Nie rozporządzamy Samobójstwo zaprzecza naturalnemu dążeniu istoty ludzkiej do zachowania i przedłużenia swojego życia. Pozostaje ono w głębokiej sprzeczności z należytą miłością siebie. Jest także zniewagą miłości bliźniego, ponieważ w sposób nieuzasadniony zrywa więzy solidarności ze społecznością rodzinną, narodową i ludzką, wobec których mamy zobowiązania. Samobójstwo sprzeciwia się miłości Boga Samobójstwo popełnione z zamiarem dania "przykładu", zwłaszcza ludziom młodym, nabiera dodatkowo ciężaru zgorszenia. Dobrowolne współdziałanie w samobójstwie jest sprzeczne z prawem moralnym. Ciężkie zaburzenia psychiczne, strach lub poważna obawa przed próbą, cierpieniem lub torturami mogą zmniejszyć odpowiedzialność Nie powinno się tracić nadziei dotyczącej wiecznego zbawienia osób, które odebrały sobie życie. Bóg, w sobie wiadomy sposób, może dać im możliwość zbawiennego żalu. Kościół modli się za ludzi, którzy odebrali sobie życie. Defacto. odpowiedział(a) o 00:40 Raczej nie, ponieważ według Kościoła i jego wartościom, samobójstwo to odebranie sobie życia, które zostało Tobie darowane od Boga, a więc jest to grzech ciężki. NIETRAFISZ DO NIEBA TY;LKO DO PIEKLA BO TO GRZECH JAK BYS SAMAS UMARLA TO DO NIEBA A JAK SAMOBJSTFO TO DO PIEKLA Myślę , że mogę Ci pomóc o ile jeszcze żyjesz :D Mam nadzieje, że tak. Samobójstwo, dobrowolne okaleczanie się jest grzechem ciężkim tyle, że z samo okaleczenia możesz się wyspowiadać a z samobójstwa nie. Samobójstwo, można porównać do morderstwa tyle, że morderstwo Bóg może Ci je wybaczyć on jest nieskończenie miłosierny. Jednak z samobójstwa nie będziesz się mogła wyspowiadać. Moim zdaniem, jeśli się zabijesz trafisz do czyśca gdzie będziesz odbywała kare za popełnione w swoim życiu winy. Jedna nie jestem tego pewien. O ty zadecyduje sam Bóg na sądzie ostatecznym. Ale nw czy samobójstwo to dobry pomysł. Samobójcy to zazwyczaj tchórze, którzy boją się sprostać życiu. A pamiętaj żę każdą przeszkodę w życiu trzeba pokonać i przyjmować jako dar od Boga. Nie polecam samobójstwa. A może ten zły okres przemine i nadejdzie dobry czas. blocked odpowiedział(a) o 20:10 Jak chcesz trafić do nieba? To bóg dał ci życie a jeśli będziesz słuchała tej twojej przyjaciółki to uwierzysz jeszcze w milion fałszywych rzeczy! Może życie jest czasami zdradliwe ale nie tylko ty masz problemy,Jeśli wszyscy popełniali by samobójstwo dlatego ,że życie się im nie układa to nie było by ani jednego na tym świecie! NIE WIEM CZY JESZCZE ŻYJESZ CZY NIE ALE POMODLĘ SIĘ ZA CIEBIE [*] Wież co zadzwoń na tel zaufania . JA musze sie zabić własnie to planuje ale no...Ciesz sie zyciem Jeśli jescze żyjesz to powiem że, nigdzie nie trafisz, niebo ani piekło nie istnieje, nikt nie może wiedzieć co się stanie po zgonie. Samobójca może iść do nieba jeśli pożałuje swej decyzji, czyli na przykład jakby ktoś skakał z mostu i już by leciał i w tym momencie zrozumiałby jakie głupstwo popełnił i przeprosił Boga to wtedy miałby szanse, tak mnie przynajmniej uczyli. Ale to zależy jeszcze od uczynków wcześniejszych. Ja nie będę Cię osądzać, bo od tego jest Bóg, a i tak byś mnie nie posłuchała. Mam tylko prośbę, zastanów się, dobrze? Bo według mnie samobójstwo to pójście na łatwiznę, rozumiem oczywiście, ze ktoś może mieć mega depresję, ale nie wyobrażam sobie, żeby ktoś kto NAPRAWDĘ wierzy i ufa Bogu, targnął się na własne życie. Nikt przecież nie powiedział, że życie jest łatwe, sam Jezus musiał cierpieć, więc dlaczego nas miałoby to nie ominąć? A poza tym jeśli ktoś, jak mówiłam, naprawdę ufa Bogu to wie, że zsyła on cierpienie w jakimś celu. Z perspektywy czasu okazuje się, ze nie ma tego złego, co by na obre nie wyszło. Po każdej burzy wschodzi słońce. Zastanów się nad tym, blocked odpowiedział(a) o 21:17 Nie, nie możesz, chyba że w ostatnim momencie się nawrócisz i będziesz tego żałowac ale to i tak wie tylko Bóg. blocked odpowiedział(a) o 20:26 Nie, przestaniesz istnieć. Uważasz, że znasz lepszą odpowiedź? lub
Każdy list samobójcy jest tragiczny, ale najtrudniejsze są listy dzieci i nastolatków. Podawane przez młodych ludzi przyczyny targnięcia się na życie często są z perspektywy dorosłych błahe. Pewien chłopiec napisał z zeszycie od biologii (w czasie lekcji!) listę problemów, które – jak sądził – zmuszają go do samobójstwa.
Najlepsza odpowiedź Lacrymosa odpowiedział(a) o 13:27: Nie. " Kto nie nosi swego Krzyża , a idzie za mną, nie jest mnie godzien" Osoba która się poddaje i odbiera sobie życie nie jest godna dostać sie do Królestwa Bożego Odpowiedzi blocked odpowiedział(a) o 13:16 blocked odpowiedział(a) o 13:16 nie mam pojecia.. ale sie nie chcesz zabic, co nie? muachxD odpowiedział(a) o 13:16 Uważam że samobójca idzie do innego świata.. karlik12 odpowiedział(a) o 13:17 KinguSS odpowiedział(a) o 13:17 To zależy jak prowadził się w Życiu i czy miał powód do Samobójstwa. Bóg jest to Boga powinniśmy się o to spytać. co to jest niebo? Przed samobójczą śmiercią dowiedz się trochę więcej o religii, dziecko. Ouji odpowiedział(a) o 13:18 Huh...Trudne pytanie Niby nie, bo odebrał sobie coś czego sam nie stworzył Jednak jeżeli bóg nas tak bardzo kocha to odpuści taki grzech i pozwoli na wstąpienie do nieba. Ja osobiście coraz mniej wierzę w boga, ale taka moja teoria. Tak...ale nie zabijaj się! : P To zależy jak się prowadził w życiu... Człowiek w niebie jest rozliczany z całego życia blocked odpowiedział(a) o 13:21 blocked odpowiedział(a) o 13:23 blocked odpowiedział(a) o 13:23 Jak cię czyściec przepuści... Tego nikt nie wie, bo ostatnio na religiii ktoś się o to zapytał i pani powiedziała, że nie chcę osądzać, bo my tego nie wiemy. Tylko powiedziała, że ludzie, którzy był chorzy psychicznie to raczej idą do nieba. A ci inni to nikt nie ma o tym pojęcia. Nie...jeśli planowałaś się zabić to odradzam to głupi pomysł ;P Jeżeli jesteś osobą wierzącą to na pewno NIE. Zgodnie z religią tylko Bóg daje życie i tylko On może człowiekowi je odebrać. Kto zabija siebie samego, to grzeszy przeciw Bogu. Samobójstwo to grzech śmiertelny. Zawsze jest szansa, że Boga nie ma. Jednak czy warto popełniać samobójstwo z jakiegoś błahego powodu? Tak, właśnie błahego. Ponieważ teraz ten powód zapewne jest dla Ciebie czymś okropnym, jednak z upływem czasu zmienisz zdanie. Czy warto przestać cieszyć się z życia? Dla kogo? Czy jest coś wspanialszego niż radość z tego, co można osiągnąć, tego, co jeszcze przed nami? A przed nami przecież całe życie, pełne przygód, radości, szczęścia. Oczywiście też są i chwilowe załamania, brak chęci do wszystkiego i ogólne rozbicie. Jednak w ten sposób człowiek uczy się żyć i staje się mocniejszy. Wierzę, że po każdym niepowodzeniu przychodzi ta dobra chwila i dla tych chwil warto żyć. :) Pozdrawiam Prometeusz Jeśli samobójca jest w pełni świadomy swojej decyzji to prawdopodobnie pójdzie dopiekła, a jeżeli żałuję to możliwe że jeszcze do czyścca nie wiem.. jest przykazanie "Nie zabijaj" oczywiście że nie.! jeśli masz myśli samobójcze powstrzymaj sie .! blocked odpowiedział(a) o 13:40 Jestem takiego samego zdania jw. Uważasz, że ktoś się myli? lub
Zakłada się, że zwierzęta, które nie miały swojego człowieka, po śmierci idą prosto do nieba. Łąki za tęczowym mostem są natomiast swoistą poczekalnią dla tych zwierząt, które nie chcą odejść na zawsze bez swojego ludzkiego towarzysza.
Kilka dni temu otrzymałem następujące pytanie nad, którym cały czas myślę: „Co Pan uważa na temat ludzi, którzy odebrali sobie życie przegrywając z depresją?” Aby odpowiedzieć sobie na to pytanie musimy kierować się tym, co mówi nam Pismo Święte. A w Biblii nie ma słowa o skazywaniu samobójców przez Boga na piekło i wieczne potępienie. Człowiek jest zbawiony z łaski Boga za darmo, niezaleznie od tego, co zrobi ze swoim życiem. Wynika to między innymi z Listu do Efezjan: „Łaską zbawieni jesteście przez wiarę, i to nie jest z was, dar to Boży jest” Najważniejsza w naszym życiu jest wiara, a nie dobre uczynki, albowiem dobre uczynki mają wynikać z naszej wiary. Podstawą Zbawienia jest wiara w Jezusa Chrystusa. Jeśli człowiek zatem pozbawi się życia, nie ma to wpływu na Zbawienie jego duszy. To jego wybór. Mamy wszakże wolną wolę i sami decydujemy o swoim na pewno tego nie pochwala, gdyż to On daje nam życie i jedynie On ma prawo decydować, kiedy człowiek umrze. Tym niemniej, wiele na co dzień zależy od nas, gdyż możemy zapobiec rozmaitym tragediom. Musimy nauczyć się dostrzegać człowieka w drugim człowieku, rozmawiać z ludźmi, dostrzegać ich problemy. Być może w ten sposób uratujemy kiedyś komuś życie. « Nienawiść wywodzi się z głębokiego lęku! Poranne bieganie po lesie! » Re: Czy seryjni mordercy trafiają do nieba? LJ91 napisał(a): Efektem tego jest prosty fakt, iż wszelkie zło (czy inaczej grzech) wynika z nieskrępowanych aktów woli (co ZAWSZE podkreśla Jezus w swoim nauczaniu, tj. przypowieściach czy kazaniach). .
Przesunięty przez: vialink | 2009-07-25, 00:16 malinkaa Pogromca postĂłw Wiek: 35 Doł±czyła: 24 PaĽ 2008 Sk±d: to pytanie ? Wysłany: 2009-02-28, 09:06 Czy samobójcy id? do nieba? Jak my?licie, czy samobójcy id? do nieba? Czy Bóg mo?e skaza? na pot?pienie cz?owieka, który nie mia? ju? si?y dalej ?y?, by? chory psychicznie, w depresji, za?amany, przeros?y go jego w?asne problemy? Co si? dzieje z takimi lud?mi po ?mierci? Ostia VIP Doł±czyła: 02 Lut 2009 Wysłany: 2009-02-28, 09:22 Je?eli osoba by?a chora psychicznie, b?d? zosta?a zmuszona do samobójstwa przez osoby trzecie - to owszem, idzie do Nieba. Ale nie ci, którzy "poddali si?". malinkaa Pogromca postĂłw Wiek: 35 Doł±czyła: 24 PaĽ 2008 Sk±d: to pytanie ? Wysłany: 2009-02-28, 09:25 Ostia, a jak rozró?ni? tych ludzi? Ci, którzy maj? stwierdzon? schizofreni? s? usprawiedliwieni, a ch?opak który nie mia? si?y ?y?, bo np zostawi?a go dziewczyna zostanie skazany? Przecie? w obu przypadkach ludzie s? za?amani psychicznie, nikt nie robi tego dla swojej przyjemno?ci. Dev1l Pogromca postĂłw Doł±czył: 23 Lip 2008 Wysłany: 2009-02-28, 09:27 A co je?li jednak zrobi? Ot, na przekór wszystkim, bo "nie jest ju? potrzebny"? Ostia VIP Doł±czyła: 02 Lut 2009 Wysłany: 2009-02-28, 09:30 Eliara., ale co innego schizofrenia, a co innego do?ek po zerwaniu; nie porównujmy tych dwóch wypadków. Przy schizofrenii cz?owiek cz?sto s?yszy g?osy, które ka?? mu to zrobi? i w ko?cu robi. CirrS napisał/a:Ot, na przekór wszystkim, bo "nie jest ju? potrzebny"? To jest idiot?. Takie "na z?o?? mamie odmro?? sobie uszy". Tylko z powa?niejszymi konsekwencjami. Dev1l Pogromca postĂłw Doł±czył: 23 Lip 2008 Wysłany: 2009-02-28, 09:33 Mam takie samo zdanie co Ty, Ostia. easy Hiper wymiatacz Wiek: 31 Doł±czyła: 02 Lut 2009 Sk±d: pomorze Wysłany: 2009-02-28, 09:54 Tak jak okre?li?a Ostia osoby, które sie podda?y nie pójd? do nieba, bo odrzuci?y najwiekszy dar dany cz?owiekowi przez Boga - ?ycie.. ale nie dotyczy to osób chorych psychicznie, które nie panuj? nad swoimi emocjami, czynami.. W ko?cu nie mo?na skaza? na wieczne pot?pienie cz?owieka, który nie my?li racjonalnie.. Ko?ció? zak?ada, ?e cz?owiek dzia?a? wtedy w stanie niepoczytalno?ci, co usprawiedliwia jego grzech.. _________________be high, fly away.. slow Moderator Wiek: 31 Doł±czyła: 15 Gru 2008 Sk±d: Barcelona Wysłany: 2009-02-28, 10:12 Zak?adaj?c ,?e Bóg istnieje chcia?abym zauwa?y? ,?e sam nas "obdarowa?" woln? wol? tak wiem..i na?o?y? na ni? wiele przykaza? i nakaza? ,a jedno z nich to "wielbienie ?ycia". Moim zdaniem nie ma sensu zastanawia? sie w takiej sytuacji ,kto uzyska rozgrzeszenie w takiej sytuacji , kto nie. Bóg zadecyduje _________________Drugs&hugs. Ostia VIP Doł±czyła: 02 Lut 2009 Wysłany: 2009-02-28, 10:13 slow napisał/a:"wielbienie ?ycia". I w?a?nie z?amanie tego nakazu jest niewybaczalnym grzechem, bo jakby si? tak g??boko zastanowi? i wznie?? ponad dobro materialne, to ?ycie jest najlepszym wydarzeniem, jakie nas spotka?o na tym ?wiecie. Emeklash Hiper wymiatacz delete me Wiek: 32 Doł±czyła: 11 Gru 2008 Sk±d: Kielce Wysłany: 2009-02-28, 10:15 Nam ksi?dz na religii mówi?, ?e jak np kto? zdecyduje si? na samobójstwo no i zrobi krok w tym kierunku, a potem b?dzie ?a?owa? tego czynu, ale ju? nie b?dzie si? da?o go uratowa? [bo powiedzmy podczas skoku z wie?owca nagle mu si? odwidzia?o i chcia?by si? wróci?, ale nie mo?e] to taki cz?owiek mo?e by? zbawiony. Lena_no Pogromca postĂłw .'mama'. ImiÄ™: Lena Wiek: 32 Doł±czyła: 15 PaĽ 2008 Sk±d: Norwegia Wysłany: 2009-02-28, 11:05 Samobójca napewno nie idzie do nieba tak jak zreszt? wi?kszo?? ludzi, tylko wydaje mi si?, ?e trafia do czy?ca. No i warto zaznaczy?, ?e samobójstwo to grzech ci??ki. 11:35 52cm 3625g  Mizantrop VIP Pstrykacz-amator Wiek: 32 Doł±czył: 22 Lut 2009 Wysłany: 2009-02-28, 11:13 hm...a jak to rozumie? bo nam ks. powiedzia?, ?e przechodzenie na czerwonym ?wietle czy te? tam gdzie nie wolno i uderzy samochód, osoba zginie na miejscu to jest to traktowane jako samobójstwo. No nie idzie tu ani tu ew. do piachu idzie lub do urny jak zostanie spalony. _________________"Z rado?ci? witaj powa?ne, trudne i skomplikowane problemy. To w nich kryj? si? najwi?ksze mo?liwo?ci" - Ralph Marston ,,Mo?e nie najwa?niejsze jest chcie? i?? z kim? do ?ó?ka, ale chcie? wsta? nast?pnego dnia rano i zrobi? sobie nawzajem herbat?.” -Janusz Leon Wi?niewski Lena_no Pogromca postĂłw .'mama'. ImiÄ™: Lena Wiek: 32 Doł±czyła: 15 PaĽ 2008 Sk±d: Norwegia Wysłany: 2009-02-28, 11:15 no trudno powiedzie?, bo w sumie taka osoba nie planowa?a samobójstwa ani nie mia?a na celu si? zabi? chocia? przechodz?c przez pasy na czerwonym ?wietle mamy ryzyko, ?e dojdzie do nieszcz??liwego wypadku... 11:35 52cm 3625g  agaciszon502 Mega wymiatacz Wspomnienia...<3 ImiÄ™: Kasia Doł±czyła: 20 Sty 2009 Wysłany: 2009-02-28, 11:35 Mówi si?, ?e Bóg daje i zabiera, a ?mier? sambójcza to grzech. Ale osoby chore psychicznie(cho?by schizofrenia) mog? trafi? do nieba. Ale cz?owiek, który pope?nia sambójstwo, bo ma "do?a" to ju? chyba nie. Bo przecie? ka?dy z nas ma ci?zkie dni, kiedy wydaje si?, ?e ?mier? to jedyne wyj?cie, ale staramy si? nie poddawa? i ?y? dalej. Osoby chore s? wed?ug mnie usprawiedliwione. Takie jest moje skromne zdanie:) _________________W ?yciu wszytko ma swój zmierzch. Tylko noc ko?czy si? ?witem. ["Zmierzch"] margola Pogromca postĂłw Wiek: 44 Doł±czyła: 27 Sty 2009 Wysłany: 2009-02-28, 11:40 Eliara. napisał/a:Jak my?licie, czy samobójcy id? do nieba? Je?li takie istnieje to by? mo?e. Je?li kto? próbuje sie zabi? to trzeba mu pomóc bo jest chory na mózg a nie go pot?pia?. A je?li mu sie uda, zak?adaj?c ?e niebo jest, to tam te? powinni mu pomóc. _________________Wlecze za sob? morze niby zbrodni? ciemn?. Cichy, spogl?da na mnie w rozpaczy. Mieszkam tutaj.
qmlKApP.
  • qfci4z0djc.pages.dev/4
  • qfci4z0djc.pages.dev/21
  • qfci4z0djc.pages.dev/2
  • qfci4z0djc.pages.dev/92
  • qfci4z0djc.pages.dev/27
  • qfci4z0djc.pages.dev/58
  • qfci4z0djc.pages.dev/81
  • qfci4z0djc.pages.dev/88

    • czy samobójcy mogą iść do nieba